POËZIE / roodkapje

ik ben naar hier gekomen
om een beetje te sterven

in het donkerste van
mijn gedachten vlij ik me neer
op het zachte groene mos
daar achter in het grote bos
onder de bramenstruiken
de vlierbes in bloei
het boerenwormkruid

gelijk een reekalfje
gebeten door een hond

ik stuiptrek nog wat
met mijn benen
en zachtjesaan sluit ik
eerst mijn ogen
en daarna mijn brein

uit uw mond zullen woorden komen
die niet minder aangrijpend klinken
door dat laagje stof, uw tranen
niet minder echt, uw gelaat niet
minder verwrongen wanneer ge
zult vertellen hoe vannacht uw liefste
lag te creperen van de ademnood
door grote brokken bloedklonters
die de zuurstofaanvoer van en
naar de longen afsneed en zo
hallucinaties in gang zette waardoor
uw liefste dacht dat er cactussen
door het beddengoed staken
recht door het ruggenmerg
en dan de longen perforeerden
waarna het laatste restje lucht
al pruttelend kon ontsnappen
gelijk miniluchtballonnetjes op reis
naar nooit meer nergens

ge draagt een roodkapje
omdat de jager u niet redden kan