het groot verdriet ligt al weken
in een plas op de vloer in de gang
het begon in de keuken, kletste
tegen de koude tegelvloer die
tegenwoordig wat scheef ligt
na al die bouwwerken naast de deur
door een firma die grote fan bleek
van drilboren en we kloppen
daar wel rap een muurke door
die plas bleef dus niet zomaar liggen
maar zocht zich algauw gelijk water
dat doet een weg meanderend langs
de voren naast tafel en kast onder
deur door de donkere gang in en bleef
daar staan en nu ligt die plas
er al wel een tijdje en iedereen
is eraan gewend geraakt, we
stappen er allemaal gewoon rond
en op de vraag hoewist worden
schouders quasi onverschillig
opgehaald en dan gaan we
aan de waterkant zitten met
wat glazen wijn erbij en soms
heel de fles en we doen dan
van vuurkestook, dat mag wel niet
in huis maar in de eigen bovenkamer
doet een mens tenslotte wat-ie zelf wil
aan zo’n plas hebt ge niks
tenzij dus contemplatie
pak dat in in inpakpapier
rozewitte vichyruitjes
van bij de beenhouwerij
waterdicht langs de binnenkant
dan kan het bloed niet over uw kleren
druipen wanneer ge thuiskomt
en al uw baggaar begint uit te laden
pak dat in en vouw het toe
en doe dat bedachtzaam
met nette plooien, maak
er een pakje van dat straks
niet zal misstaan op de schouw
naast uw andere souvenirs
uw sneeuwbal van Meteora
uw boekje met iconen en
het boodschappenlijstje waarvan
nog altijd niemand weet vanwaar het komt
maar honger, dat hadden ze duidelijk wel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten