BLOG / de halfdonker blues

Eigenlijk slaagt heel dat winteruur echt nergens op. Ge wordt verplicht om tot een kot in de dag in uw bed te blijven liggen of ge wordt depressief van al dat gestommel in de donkerte om u klaar te maken om naar buiten te gaan zonder het gevoel te hebben dat ge in het holst van de nacht door de straten gaat dwalen gelijk een zonderling die geen besef van tijd meer heeft of wanneer hij voor het laatst nog eens naar de blauwe lucht heeft opgekeken. Ik wil zo geen zonderling zijn, en ook geen worden.

Ge blijft dus zo lang mogelijk bed liggen, ook al zijt ge al lang klaarwakker, en ge gaat uzelf dan wijsmaken dat ge slecht slaapt, wat helemaal niet waar is, want zeven à acht uur slaap per nacht is meer dan genoeg. Ook in december in het noordwesten van Europa. Wij zijn geen Finnen he zeg.

En als het dan eindelijk een zogenaamd fatsoenlijk uur is om naar buiten te gaan, is de dag dus al bijna voorbij en moet ge u keihard afjagen om alles gedaan te krijgen wat er op het programma staat en daarbij moet ge dan ook nog eens volop genieten van de frisse buitenlucht, die twee strepen zon en het feit dat ge geen pillicht nodig hebt om van de gang tot de buitendeur te geraken zonder uw voet te stoten tegen al de fietsen die in uw weg geparkeerd staan. Ge moet daar dan vrolijk van worden. Een beetje dronken zelfs, want al die vitamine D zet uw hersenen een beetje aan de kook. Dat voelt ge pas als ge dan ergens tegen valavond – die valt vooraleer ge er goed en wel erg in hebt, gewoon keihard op uw kop—binnenstapt en de hitte die u daar tegemoetkomt doet uw hersenen smelten die dan in dikke lavastroompjes uit uw oren lijken te komen glijden. Bepaald helder denken gaat ge daar niet van doen. En het is al zo donker.

Het is half vier gepasseerd in de namiddag en ik wil eigenlijk nog wel eens naar buiten gaan om wat te gaan snuisteren in winkeltjes, maar de stad draait binnen dit en een klein halfuur in een inferno-achtige brij waarin ik mijn weg niet kan vinden en alles dubbel begin te zien. Nog zo’n bijwerking van dat onnozele winteruur: mensen met monovision zien geen knijt meer uit hun ogen en bewegen zich voort als een bende mollen op de tast. We leven niet meer in de middeleeuwen, toch? Alsof er geen mensen zijn die pas in de namiddag beginnen te werken, of ’s avonds, of ’s nachts. Die hebben geen licht nodig of hoe zit dat dan? Volgens mij steken wij nog veel meer de lichten aan als het winteruur in voege is dan wanneer we gewoon onze frak vegen aan heel dat winteruur en meedrijven met hoe de wind waait, of het licht valt. Alles op halve kracht draaien en de mensen hun winterslaap een beetje laten gunnen, zou ook niet slecht zijn. De wintermaanden lijken mij precies het uitgelezen moment om die 30-urenweek op te starten en uit te testen, maar dat zal dan aan mij liggen, vooral niet serieus nemen al wat ik zeg en hardop denk, ik draag dan ook geen duur donkerblauw maatpak met plastron en plak geen gel in mijn haar. Neusharen trek ik wel op tijd en stond uit, maar dat willen we dan weer niet geweten hebben, veronderstel ik?

BLOG / Wat als de wereld een roman was?

You can’t destroy what doesn’t exist (Here am I / Jonathan Safran Foer)

Je beeldt je soms in dat je een personage bent en ronddwaalt in een boek of film in plaats van langs de Nete of de Turnhoutsebaan in Borgerhout. Dat iemand leest wat je op dat moment ziet en denkt en hoe de wind of het lawaai van het verkeer je gedachten stuurt en wat je precies met je linkerhand doet terwijl je je hoofd onbewust naar rechts kantelt alsof je zo beter horen kan wat ze bij de buren doen, als je plots aan hen denkt en aan je ontmoeting vanochtend rond kwart over acht aan de voordeur.

De wereld lijkt zo iets minder angstaanjagend of toch op zijn minst onderhevig aan hoe je er tegenover staat, in plaats van andersom.

Je lief kan dan perfect je gedachten lezen en er feilloos op inspelen, als je daar nood aan hebt. Hij komt dan terug van de groentewinkel, niet enkel met een flinke dosis wintergroenten en een cola voor hem, gewoon, omdat hij daar zin in heeft, maar ook met een lekker drankje voor jou.

Uiteraard. In jouw scenario zijn zulke dingen evident. Net zoals naar je hand zoeken tijdens een wandeling. Zijn vingers in de jouwe strengelen en dan kijken in elkaars ogen en je even veilig voelen. De camera zoemt dan uit en neemt een lang shot waarin jullie abnormaal kleiner worden, samen met de veertien vliegtuigen waarvan enkel witte lijnen in de lucht zichtbaar zijn. Ze gaan naar Amerika, denkt je lief. De lijnen zijn roze opgelicht door de ondergaande zon en je denkt, als dit in een film zou zijn, wat een knap beeld zou dat geven.

Je wilde dat je een personage was in een roman, dan kon je pijn lijden zonder er van af te zien.

And if it were lined up straight, you could look at yourself not being there (Here am I / Jonathan Safran Foer)

SHORT STORY / exit seamstress

A mean, mean girl she was and if it hadn’t been for her magnificent work as a seamstress she would have been shunned by all.

Although no beauty she had a way of treating the people around her like she was one indeed and she did it in such a convincing arrogant manner it was simply astonishing. How she forced that thread through the needle’s eye and the needle into the cloth was yet another reason for us to fear her even more for it was utterly merciless to the extent of cruel.

Rumors went around about how she had made her entrance into the workshop a couple of years ago, right after the War. No references, no papers, only her sharp tongue, her piercing eyes and those fingers that could turn a damp dirty kitchen towel into the Queen’s most favorite embroidered veil.

Vera was her name, nothing more, nothing less. “The Truth”, she told me one day, “That’s what it means”. I couldn’t care less what it meant, I would never give any of my yet-to-be-conceived babies that name if only I could help it.

A few weeks ago her queendom came to an abrupt and totally unexpected end. She got fired on the spot by a furious manager after she had been caught stealing money out of the cash register in front of the shop in full daylight, with some customers around even. They had requested her to take off her uniform and to leave everything on the table. The manager even held the door open for her as if to make sure she would be walking through it never to return.

It took a full minute after her exit.

 I looked around me and saw nothing but mean flickering eyes, heard nothing but vile chuckled comments increasing in volume as the clock was ticking away.

I felt a bit embarrassed to say the least, but I also couldn’t help hoping they’d let me finish off the fabric Vera had started working on the previous day.

BLOG / Ik wil niet berekend worden

Iemand met progressieve ideeën ziet die vaker in zijn Facebook-tijdslijn opduiken, idem dito voor een conservatieve gebruiker. Het internet is zo geen ‘buitengewone machine voor gelijke kansen’, maar enkel een holle echokamer.

Iemand met progressieve ideeën ziet die vaker in zijn Facebook-tijdslijn opduiken, idem dito voor een conservatieve gebruiker. Het internet is zo geen ‘buitengewone machine voor gelijke kansen’, maar enkel een holle echokamer.(Pieter Haeck)

De hoofdreden waarom ik Facebook  in de herfst van 2011 intensief ben beginnen gebruiken, was omdat Occupy Wallstreet net van start was gegaan, omdat dit aanvankelijk totaal genegeerd werd in de reguliere media en omdat mijn vriendjesbestand internationaal genoeg was om snel dat nieuws rond te krijgen. Vanaf toen is mijn FB min of meer ontploft en gebruikte ik het dagelijks om nieuws te verspreiden, opinies die de kranten niet haalden, oproepen, en vooral om te mobiliseren. Mijn netwerk breidde zich op geen tijd enorm uit, ik leerde vele nieuwe mensen kennen die met hetzelfde bezig waren en het gaf me eindelijk het gevoel niet alleen te staan en vooruit te gaan. Concrete dingen doen. Concrete dingen bereiken, hoe klein ook.

De laatste maanden echter krijg ik meer en meer het gevoel dat dat helemaal gekeerd is. Je kan nog steeds oproepen delen, en velen doen dat samen met mij. Ik lees in mijn newsfeed dezelfde opinies, artikels, verontwaardiging en commentaar allerhande op al die opinies, artikels, verontwaardiging en commentaar allerhande, maar ik heb niet meer het gevoel dat het mensen bereikt die nog niet op de hoogte zijn, die het nog niet weten. Het netwerk lijkt zijn uitbreidingsgrens te hebben bereikt, iedereen zit de ganse dag tegen elkaar te roepen en elkaar te bevestigen, maar het komt meer en meer neer op onszelf bevestigen en bevestigd zien. En gebeurt dat niet, dan gaan we wat venijnig op elkaar zitten vitten. Ja, daar gaat de vijand echt bang van worden. Ik kan dat op café ook, maar daar ga ik geen revolutie mee op gang brengen. Op café ga je door met fulmineren en ranten totdat je een stuk in je kraag hebt en enkel nog je bed in wil kruipen (liefst in een stuk), om dan de dag erna met een geweldige kater op te staan, waardoor je al zeker niet de straat wil optrekken, maar vooral die kater wegwerken met koffie en aspirines en misschien wel meer alcohol. Om dan opnieuw te gaan zitten fulmineren en bevestiging te zoeken voor al dat gefulmineer tot de kassa weer op slot gaat en dit echt wel de laatste is voor vannacht. Tomorrow same time same place my friend, hiccup.

Facebook is een leeg vat geworden. We liken tegen de sterren op, en we zijn allemaal gevierde opiniemakers en we geven elkaar schouderklopjes en we delen omdat we hopen zelf ook gedeeld te worden en zo zijn we uren en dagen tegen elkaar bezig in de veronderstelling dat we echt de dingen aan het veranderen zijn en ondertussen staat de wereld in brand en zullen we te laat zijn om het gebouw te ontvluchten, laat staan de brand te blussen, omdat we onze laatste post (die over dat de wereld in brand staat) nog geliked willen zien.

En ik weet niet hoe aan Facebook te ontsnappen. Om mijn profiel te deactiveren (deleten gaat zelfs niet meer) moest ik een hele reeks mogelijke doemscenario's afwerken die mij allemaal waarschuwden voor de horror die me te wachten zou staan, mocht ik op 'ja deactiveer mij' klikken. Ik zou mijn vrienden missen, ik zou geen newsfeed meer binnenkrijgen, ik zou niet langer per e-mail verwittigd worden, IK ZOU GEEN TOEGANG TOT FB MEER HEBBEN!

Ik klikte toch 'ja'. Telkens ik nu Messenger check, word mij gemeld dat ik ook met FB kan inloggen. Als ik ergens een artikel wil liken, moet ik dat met met FB-account doen. Wil ik iets googlen, krijg ik steevast FB bovenaan de pagina. Mijn lief komt me vertellen wat hij op FB heeft gelezen en gepost en wat mensen die ik ken hebben geliked en gepost, op de radio krijg ik te horen wat er op FB staat en als ik probeer een dag lang te tellen hoeveel keer het woord 'FB' passeert, dan raak ik na twee seconden eigenlijk al de tel kwijt, want telt dat woord denken ook mee of niet? Haast elk product dat ik koop in de winkel, tot zelfs een bruin gesneden brood, kan ik liken op FB. Waarom zou ik in levensnaam mijn brood willen liken op FB?? Mijn woordenschat bevat het woord 'liken', hoe erg is dat?

Vele van mijn FB-vriendjes stuurden me behoorlijk emotionele afscheidsgroeten alsof ik besloten had uit het leven te stappen, het aantal waar ik nu gewoon via mail mee communiceer is op een hand te tellen. Mijn Messenger werkt nochtans nog steeds. Waar zijn al die likers die bij elke scheet die ik liet een seconde later mijn post van een hartje of een booskijkendvuurspuwend mannetje kwamen voorzien, ook al was het artikel dat ik deelde 10 pagina's lang en was het dus onmogelijk dat ze het hele artikel al hadden gelezen? Lezen wij mekaar eigenlijk wel echt op FB? Posts delen wil nog niet zeggen dat je hebt gelezen wat er staat. Praten wij echt? Hoe kan je praten met emoticons? Is het iemand overigens al eens opgevallen dat al die emoticons en wit en mannetjes zijn?

Wij zijn met zijn allen een hol communicatievat geworden waar we als gekken tegen elkaar roepen, maar nauwelijks gehoord worden en al zeker niet door de buitenwereld en het maakt mij bang. Hoe kan je het kwaad in de wereld verslaan, als je je zelfs in je communicatie, gewillig, al helemaal laat inkapselen door datzelfde kwaad? Wil ik echt weten wat mijn familie, mijn vrienden en bovenal mijn lief denken en voelen, dan zal ik naar hen toe moeten gaan en hen de smartphone uit de handen moeten trekken. Hoe ga ik dat doen met de rest van de wereld als die beheerst wordt door FB en consoorten? En gaat de rest van de wereld nog naar mij komen?

Als de algoritmes niet meer in de pas lopen, dan wordt het tijd om eens na te denken over de macht en het effect van die algoritmes over mijn denken en dus ook mijn zijn. Ik wil niet geleefd worden door een robot, gecontroleerd door CEO's. Ik wil mijn gemoedsstemming niet laten bepalen door een machine. Ik ben niet gestopt met roken om afhankelijk te zijn van een nog veel dwingendere verslaving. Ik wil niet berekend worden.

PS: u mag dit liken, u mag dit aanbevelen, u mag dit delen. U mag er ook helemaal niets mee doen. Red ons in de plaats daarvan liever mee van het holle vat.

(Emil White)

POËZIE / herfstochtendmijmeringen naast mijn lief in bed die nog slaapt

ik wou dat ik een koe was
dan kon ik vlaaien slaan
in front van al wie in de vroegte
in mijn baan kwam staan

dan ging ik zitten hurken
geen gêne, wars van schaam
dan deed ik wat kaka, quoi
en zag uw kaak roodvlammend gaan

uw preek gestopt met preken
uw speeksel uitgespaard
voor zaken die mij niet
spontaan gordijnen in doet gaan

dan liep ik door de gangen
van bureaus vol blauwe blaam
u saneert, ik pareer
met chocolade faam

ik wou dus graag een koe zijn
en deed dus graag kaka
ik dacht ik laat maar weten
wat u te wachten staat

FOTOGRAFIE - POËZIE / toen er enkel in de natuur dood en verderf was

muisrijm
huis zonder dak
loze dozen vol afval
goudgeel blad op de grond
kraakpad ijsspoor
glijbaan windhaan
boom met bliksem
rode gloed witte roet
rook uit huis
rijmmuis

KUNST / doodle naar aanleiding van het serieuze leven

doodle (Urban Dictionary)

(n.) penis

(n.) random, thoughtless drawings on whatever topics happen to be flowing through the artists' head. Often done to relieve boredom. 

Belangrijke beslissingen hebben nood aan diepgaande gesprekken. De pro's en de contra's op een rijtje, alle mogelijke worst case scenarios de revue laten passeren om dan alle doordachte bedenkingen met een slag van tafel te vegen en vrolijk immer voorwaarts kop in kas en vliegen maar.

De revolutie leg je tenslotte ook niet aan banden.

Peter terryn stelt vanaf aanstaande vrijdag 18 november zijn berucht spoorwegpamflet tentoon in Kasterlee, in het illustere gezelschap van andere meer en minder bekende kunstenaars. Meer info vind je hier:  Tentoonstelling Jan Cremer / Multiplier

(c) Peter terryn, doodle op achterkant enveloppe van Waterwegen en Zeekanalen met prior-stempel

BLOG / dagen zonder FB - dag 3

Op drie dagen tijd heb ik meer werk verzet dan de afgelopen 6 maanden. In mijn hoofd zit welgeteld een idee per keer en dat idee wordt uitgewerkt, uitgevoerd, afgehandeld en dan is er plaats voor een nieuw idee. Gesprekken met mensen gebeuren met de mensen zelf, niet imaginair, en de gesprekken vinden plaats in een rechte lijn, vraag en antwoord, reactie en tegenreactie, van A naar B en weer terug naar A. Lineair. Zonder allerlei uitsteeksels en submappen en doorverwijzingen en van de hak op de tak en niemand die luistert, laat staan registreert.

Beslissen om te stoppen met FB is moeilijker dan beslissen om te stoppen met roken. Wat met alle contacten? Wat met het nieuws? Wat met op de hoogte blijven? Wat met de isolatie en de eenzaamheid?

Geloof het of niet, maar op de dag dag ik stopte, stierf Leonard Cohen. En ik ben dat te weten gekomen! Want de radio stond aan en voor de eerste keer sinds lang was ik in staat om echt te luisteren en effectief te horen wat er gezegd werd, welke muziek er gedraaid werd. Het uiterst irritante 'achtergrondlawaai' dat ik al maanden probeer te negeren of af te sluiten, valt plots opnieuw te verdragen en zorgt zelfs voor een aangename sfeer. Muziek. Wat fijn. Een interessant interview. Wat leerzaam.

Toen ik stopte met roken, liep ik op rauwe wortels te bijten en stak ik tandenstokers in mijn mond, ter vervanging van de sigaret. Iets soortgelijks is nu ook nodig. Natuurlijk wil ik mij niet afsluiten van de wereld en natuurlijk heb ik behoefte aan sociaal contact. Ik zet dus de radio aan, lees een aantal kranten online en heb me geabonneerd op de nieuwsbrieven van enkele onafhankelijke nieuwssites en tijdschriften. Die waarvan ik tot vorige week dagelijks artikels deelde met de rest van de wereld. Hetzelfde nieuws dus, maar zonder de soms echt wel irritante, opdringerige, stalkerige, ikverveelmijdusgaikoveralwatposten-commentaar die je dan 's morgens als eerste op je croissant uitgesmeerd krijgt, waardoor je ontbijt een vies bijsmaakje krijgt en je dag al niet echt goed begint. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is op te staan.

Wie wil er nu wakker worden en al meteen de rest van de wereld met al haar bedenkingen, angsten, frustraties en scheldpartijen als een tsunami over zich krijgen? Elke dag opnieuw? Zo voelde het nochtans tot drie dagen geleden. Maar nu? Het gefluit van vogels. De geluiden in huis van medebewoners die wakker worden. Een auto in de straat. Het koffieapparaat, de rolluiken en een kraan die loopt. Geluiden van de wereld.

Dag drie valt reuze goed mee. Mijn hoofd is helder, mijn dag meer gevuld. Ik heb nog steeds de drang om elke gedachte, elk ding dat ik zie met de rest van de wereld te delen, maar het niet doen is maar een halve seconde moeilijk, daarna is er gewoon zalige rust. Ik moet niks. Ik ben niemand iets verschuldigd. Niemand is geïnteresseerd in de kleur van mijn metaforische kaka en ik hoef die van een ander ook niet te weten, laat staan te zien. Af en toe eens afspreken voor een kop koffie en het woord FB zo weinig mogelijk uitspreken, schrijven, horen, lezen of denken is de uitdaging voor de komende dagen. Toon mij geen duimpje, geef me een glimlachje, een knikje ter goedkeuring en kijk me daarbij recht in de ogen. I dare you.