You can’t destroy
what doesn’t exist (Here am I / Jonathan Safran Foer)
Je beeldt je soms in
dat je een personage bent en ronddwaalt in een boek of film in plaats
van langs de Nete of de Turnhoutsebaan in Borgerhout. Dat iemand
leest wat je op dat moment ziet en denkt en hoe de wind of het lawaai
van het verkeer je gedachten stuurt en wat je precies met je
linkerhand doet terwijl je je hoofd onbewust naar rechts kantelt alsof
je zo beter horen kan wat ze bij de buren doen, als je plots aan hen
denkt en aan je ontmoeting vanochtend rond kwart over acht aan de
voordeur.
De wereld lijkt zo
iets minder angstaanjagend of toch op zijn minst onderhevig aan hoe
je er tegenover staat, in plaats van andersom.
Je lief kan dan
perfect je gedachten lezen en er feilloos op inspelen, als je daar
nood aan hebt. Hij komt dan terug van de groentewinkel, niet enkel
met een flinke dosis wintergroenten en een cola voor hem, gewoon,
omdat hij daar zin in heeft, maar ook met een lekker drankje voor
jou.
Uiteraard. In jouw
scenario zijn zulke dingen evident. Net zoals naar je hand zoeken
tijdens een wandeling. Zijn vingers in de jouwe strengelen en dan
kijken in elkaars ogen en je even veilig voelen. De camera zoemt dan
uit en neemt een lang shot waarin jullie abnormaal kleiner worden,
samen met de veertien vliegtuigen waarvan enkel witte lijnen in de
lucht zichtbaar zijn. Ze gaan naar Amerika, denkt je lief. De lijnen
zijn roze opgelicht door de ondergaande zon en je denkt, als dit in
een film zou zijn, wat een knap beeld zou dat geven.
Je wilde dat je een
personage was in een roman, dan kon je pijn lijden zonder er van af
te zien.
And if it were lined
up straight, you could look at yourself not being there (Here am I /
Jonathan Safran Foer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten