Op drie dagen tijd heb ik meer werk verzet dan de afgelopen 6 maanden. In mijn hoofd zit welgeteld een idee per keer en dat idee wordt uitgewerkt, uitgevoerd, afgehandeld en dan is er plaats voor een nieuw idee. Gesprekken met mensen gebeuren met de mensen zelf, niet imaginair, en de gesprekken vinden plaats in een rechte lijn, vraag en antwoord, reactie en tegenreactie, van A naar B en weer terug naar A. Lineair. Zonder allerlei uitsteeksels en submappen en doorverwijzingen en van de hak op de tak en niemand die luistert, laat staan registreert.
Beslissen om te stoppen met FB is moeilijker dan beslissen om te stoppen met roken. Wat met alle contacten? Wat met het nieuws? Wat met op de hoogte blijven? Wat met de isolatie en de eenzaamheid?
Geloof het of niet, maar op de dag dag ik stopte, stierf Leonard Cohen. En ik ben dat te weten gekomen! Want de radio stond aan en voor de eerste keer sinds lang was ik in staat om echt te luisteren en effectief te horen wat er gezegd werd, welke muziek er gedraaid werd. Het uiterst irritante 'achtergrondlawaai' dat ik al maanden probeer te negeren of af te sluiten, valt plots opnieuw te verdragen en zorgt zelfs voor een aangename sfeer. Muziek. Wat fijn. Een interessant interview. Wat leerzaam.
Toen ik stopte met roken, liep ik op rauwe wortels te bijten en stak ik tandenstokers in mijn mond, ter vervanging van de sigaret. Iets soortgelijks is nu ook nodig. Natuurlijk wil ik mij niet afsluiten van de wereld en natuurlijk heb ik behoefte aan sociaal contact. Ik zet dus de radio aan, lees een aantal kranten online en heb me geabonneerd op de nieuwsbrieven van enkele onafhankelijke nieuwssites en tijdschriften. Die waarvan ik tot vorige week dagelijks artikels deelde met de rest van de wereld. Hetzelfde nieuws dus, maar zonder de soms echt wel irritante, opdringerige, stalkerige, ikverveelmijdusgaikoveralwatposten-commentaar die je dan 's morgens als eerste op je croissant uitgesmeerd krijgt, waardoor je ontbijt een vies bijsmaakje krijgt en je dag al niet echt goed begint. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is op te staan.
Wie wil er nu wakker worden en al meteen de rest van de wereld met al haar bedenkingen, angsten, frustraties en scheldpartijen als een tsunami over zich krijgen? Elke dag opnieuw? Zo voelde het nochtans tot drie dagen geleden. Maar nu? Het gefluit van vogels. De geluiden in huis van medebewoners die wakker worden. Een auto in de straat. Het koffieapparaat, de rolluiken en een kraan die loopt. Geluiden van de wereld.
Dag drie valt reuze goed mee. Mijn hoofd is helder, mijn dag meer gevuld. Ik heb nog steeds de drang om elke gedachte, elk ding dat ik zie met de rest van de wereld te delen, maar het niet doen is maar een halve seconde moeilijk, daarna is er gewoon zalige rust. Ik moet niks. Ik ben niemand iets verschuldigd. Niemand is geïnteresseerd in de kleur van mijn metaforische kaka en ik hoef die van een ander ook niet te weten, laat staan te zien. Af en toe eens afspreken voor een kop koffie en het woord FB zo weinig mogelijk uitspreken, schrijven, horen, lezen of denken is de uitdaging voor de komende dagen. Toon mij geen duimpje, geef me een glimlachje, een knikje ter goedkeuring en kijk me daarbij recht in de ogen. I dare you.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten