POËZIE / bonobo´s

het is mijn feestje

en ik lach wanneer

ik dat wil

groen of broos of luid

ik lach niet omdat

ik dan schoon ben

mijn grijns snijdt u aan frennen

mijn witte tanden rijten 

met één vlijmscherpe 

stanleyruk uw bol dot com

tot een gapend gat

uw bubbelplastiek ploft open

gelijk een aftandse mitrailleur

wilt ge nog altijd dat 

ik schoon lach?

de clowns en de bonobo´s

mogen dan wel in maatpak

gehesen, de vlag hangt slap

daar helpen geen pillen tegen

ge weet wie ge zijt: stukjes verdriet

POËZIE / staken

ik ga staken en gij?

ik ga heel de boel platgooien

de boeken neer

de lichten uit 

en gij?

berichten negeren met bevelen

over dingen die ik moet doen 

en gij?

ik ga niet inleveren op mijn loon

en op mijn tijd en mijn gezondheid

en op de tijd die mij nog rest 

om wat vrolijk te gaan leven

en gij?

het enige wat ik ga doen

is iedereen die vindt 

dat ge daar gewoon

zelf over moet beslissen 

aanklampen en vertellen 

dat ze mijn part inderdaad

over hun eigen ondergang

mogen beslissen maar 

niet over die van mij

daar trek ik de lijn

springt zelf maar in de put

maar dan zonder mij 

en gij?

POËZIE / erger

het had nog veel erger gekund

het brood zwartgeblakerd

de patatten veel te zout

de melk gekabbeld

de soep aangebrand

de witwas helemaal grijs

de ramen vol strepen

de pannen nog wat aangekoekt

de olie niet genoeg bijgevuld

de waterleiding nog een beetje fit

het verkeerslicht niet goed afgesteld

de remblokjes te laat vervangen

de medicatie fout ingeschat

de MRI pas over vier maanden

de oproep pas daarna opgevolgd

het diploma niet uitgereikt

de documenten mislegd

de brand vergeten blussen

het gat verkeerd geboord

het gat verkeerd gevuld

het had allemaal veel erger gekund

gelukkig hebben zij 

daar allemaal

geen last van

POËZIE / vogels

huid gaat gillen

brandalarm 

door alle poriën

hersenen 

in totale paniek

crashen op airbagmodus 

vangnetten voor vallende 

rotsblokken, pas op 

onbekend terrein en

niets is hier gepland

ogen kijken

raken membraan

schuifelen over een snaredrum

tasten en tellen het ritme

van een hartslag op hol

gekozen en gewonnen gloed

maar wat als vingers de prijs

niet vast kunnen houden?

rustig als gij naast mij zit

het lawaai van buiten

horen we niet 

door de enorme gaten 

in de muur zien we vogels

POËZIE / lijf

het zou haar sieren

mocht ze zeggen

dat het zijn lijf is

dat haar tegenhoudt

rimpels onder ogen

wit in haren

neklijn niet langer scherp

borstkas verkreukeld

huid die kreunt

buik die uitdeint

gelijk de Titanic

dijen vol putten

benen wankelend in plaats 

van met rasse schreden

lichtvoetige, dansende

ranke bokkepoten

het zou haar sieren

maar mocht ze dat 

al aandurven dan

moet ze natuurlijk zichzelf

ook onder ogen zien

een zestiger is geen dertiger

hoeveel halters ze elke ochtend 

ook naar boven steekt

hoeveel jaren ze ook 

probeert te verteren

bij zichzelf, ook haar lijf

is niet meer om aan te zien

maar wat kan haar dat schelen?

ze wil zijn armen

om zich heen

POËZIE / punk

witte tanden lachen 

tussen vierkantige kaken

synchroon met de stroboscoop 

aan uit aan in paarlemoer afgetekend 

de taal van twee blote knieën 

in kleermakerszit maar

dan zonder naald of draad

wit hemd met knoopjes

verblinde echo´s van liedjes 

van vroeger verhogen het ritme

het ritme van nu dat knokig wordt

of ik retro ben, retro all the way baby

en er is een verschil tussen wat je ziet 

en wat je schrijft, dat ligt niet 

aan de beelden want die stoppen

ook nooit, waarom zouden ze ook?

weer een gezicht en nog altijd 

die witte tanden, stevige kaken 

en ogen overal ogen die kijken 

want daar zijn ze voor gemaakt 

maar zien doen ze niet altijd

een rijtje blinkende knopen 

een veilige oversteekplaats

een zebrapad simpelweg volgen 

van streep naar streep

als een houten vlonder

over de brede rivier

de afgrond het keldergat

val er gewoon niet tussen

en alles komt goed 

sommige stiltes zijn ook woorden

soms is punk heel erg niet dood