POËZIE / verbrand

mensen verbranden

verbrande mensen

hun hoofd hun huid

hun haar hun hart

de geur 

van verbrand haar

is niet te harden

ik kan me zelfs niet voorstellen

hoe verbrande huid dan wel ruikt

geplakt aan verbrande schoenen

jurken, onderlijfjes en sokken

KORT / Mr Jones

Voor BorgerBlad

Een ietwat onopvallend meneertje heeft zijn would be fatsoenlijkheidssnorretje verwisseld voor een nylon bomberjacket en staat wat met kettingzagen te brullen ergens op een podium voor de camera. Ondertussen gaan de deuren in Borgerhout wagenwijd open en worden stof en winterwasem naar buiten geveegd om weg te waaien met de eerste lentezon, zo vers dat ze prikt in elke huidcel. Hopelijk wappert de dode kelderdroesem helemaal tot naar het einde van het universum en de kosmos en de dampkring en het heelal. In eender welke volgorde.

Ik wandel al zigzaggend door de zijstraten van de Turnhoutsebaan richting Centraal Station. Zigzaggend omdat de straten zigzaggen, niet omdat ik dronken ben. Tenzij van de zon.

In mijn hoofd weergalmt nog het scanderen vanop de Vrouwenmars die mij langs mijn oude wandelroute voerde van toen ik hier nog woonde, once upon a time. 

Een beetje verderop duwt loeiharde turbofolk de slogans over gendergelijkheid, free free Palestine en geen racisme geen fascisme uit mijn hoofd. 

Een hele magere man staat met een enorme bos rode tulpen een beetje bizar te stuiptrekdansen voor een nog magerdere vrouw met lang blond haar in een slordige paardenstaart, een lange rok, roze sneakers en een kort sneeuwwit fake pelsen jasje. Ik glimlach naar haar wanneer ik passeer, ze kijkt even verstoord en schenkt me dan een mondvol parelwitte tanden en één gouden terug. I looooove her!, roept de man. Ja ik love her too, denk ik.

Ik passeer Bar Bob en bedenk me dat ik daar vroeger vaak ben binnengeweest, maar dan om pijnstillers te kopen, want dat was toen een apotheek. Op de hoek aan de overkant heb ik daar eens fotoportretten staan maken van toevallige voorbijgangers. Dat was voor mijn project Humans of Borgerhout. Later zag ik dat iemand anders hetzelfde project had, dus toen ben ik maar gestopt. Mensen aanspreken is sowieso niet echt mijn ding. Ik observeer ze liever.

Ik stap binnen bij Bob maar die is er niet. Achter de toog staat een jonge vrouw (misschien heet zij wel Bob) en ik bestel een gembersapje van Moussa, ga zitten en kijk naar buiten naast reclame voor ne Louis wat denk ik bier is, maar dan met een grote rode ster. Ik voel een streepje revolutie. Of revolte.

Het zal wel aan mij liggen of aan de naam van de bar maar plots lijk ik middenin een liedje van Bob Dylan gecatapulteerd, ik bedoel ik zit letterlijk in de tekst van een liedje, alsof ik er een personage in ben en Borgerhout het Greenwich Village van de jaren 1960.

Een ouder koppel dat ik ken van vroeger steekt arm in arm het kruispunt over en uit de andere richting komt een familie met boodschappentassen vol eten straks voor de iftar en daarachter lopen wat jongeren met paarse t-shirts volgespeld met watermeloenbadges en vredestekens en waar ik zit is het zo rustig dat ik mezelf in mijn hoofd kan horen zingen van ´because something is happening here but you don´t know what it is, do you Mr. Jones?´,´ behalve dat ik wél weet wat het is, namelijk dat Borgerhout zoals het leven is: een wirwar maar dan van straten, een labyrint maar dan van woningen, een mengelmoes van mensen, een fontein van gedachten en emoties en gebeurtenissen dat zich op elke hoek en kruispunt, in elke woonkamer en achterkeuken, s´ nachts wanneer de ratten bovenkomen en ´s morgens wanneer de zon weer schijnt, al kletterend laat weerklinken.

En het ene moment lijkt het einde nabij en staan er tanks in onze tuin, en het volgende komt er een man met tulpen in zijn hand zijn liefde verklaren. 

Het leven is het leven is het leven. We weten nooit waar we precies zijn, maar wel waar we vandaan komen. Wij zijn allemaal grenzeloos zoals het leven zelf. We skiën over de toppen van de temperatuurschommelingen met pieken en dalen zo hoog en laag dat we van rode en zwarte pistes kunnen spreken en we moeten er niet eens voor naar Oostenrijk.

Maar wij komen van overal en wij gaan overal naartoe. We hebben het allemaal al meegemaakt en zien passeren. 

En nu zijn wij hier en we weten wat het is, yes we do, mr. Jones. En we staan hier samen. En we blijven praten met elkaar. Altijd bijven praten, mr. Jones. Anders zitten we met miserie. En dat willen we niet. 

POËZIE / Jezus

Jezus knalde zonet door rood licht

van de raprap ging het 

met extra zware voet

op de pedaal alsof niemand 

dat dan ziet / the truth the love the light

links ligt het wegdek open

zweten oranje en roodaangelopen

wegarbeiders hun beste jaren weg

gekromd en gebogen, straks gebocheld

en belogen, maar wat kan Jezus dat schelen?

rechts staat een beige caravan

de buitenkant te verduren door de hete zon ooit witte gordijntjes aan flarden

verbergen de toekomst en die ziet er

nogal vaal uit / the truth the light so bright

alleen Jezus kan het weten maar

die is met de noorderzon vertrokken

hij heeft waarschijnlijk de zon zien zakken

en hij ging dan al maar mee

POËZIE / invullen

hoe uzelf ongedaan draaien

binnenstebuiten duwen

gelijk een sokkenprop

uw contouren leegmaken

en buiten de lijnen invullen

uittekenen en erover schilderen

niet gijzelf maar waar ge niet zijt

uw schaduwen lichter maken

en uw helderheid verdonkeren

uw niets de essentie laten dragen

en de essentie helemaal vervagen

tot ge er niet meer zijt

daar waar ik u weet wonen

en gij toch gewoon voor mij 

staat in al uw compleetheid

(blijf nu staan)

zie ik u dan?

POËZIE / god

god zit tegenwoordig in 

een bruingetinte fles

te blinken in de zon en 

in het aanschijn van de maan

ter begroeting van de ganzen

druppel voor druppel lekt wijsheid 

langs verschroeide keelgaten

brengt hoofden op hol

en van god losgeslagen

terwijl de frisse lentezon 

de contouren van een kaaklijn

solariseert, trekt god lijnen

in de lucht en tekent stippen

daar waar vogels en soms ook

lichamen vliegen, hou mijn hand 

vast en kus mij weg van de planeet

we strelen langs buik

en been en blijven hangen

bij de minste ademzucht

en ogen draaien weg

en dan zien we het niet

in de lucht een ooievaar

op het zand een walvis

in de zee verdwijnt de rivier

POËZIE / bonobo´s

het is mijn feestje

en ik lach wanneer

ik dat wil

groen of broos of luid

ik lach niet omdat

ik dan schoon ben

mijn grijns snijdt u aan frennen

mijn witte tanden rijten 

met één vlijmscherpe 

stanleyruk uw bol dot com

tot een gapend gat

uw bubbelplastiek ploft open

gelijk een aftandse mitrailleur

wilt ge nog altijd dat 

ik schoon lach?

de clowns en de bonobo´s

mogen dan wel in maatpak

gehesen, de vlag hangt slap

daar helpen geen pillen tegen

ge weet wie ge zijt: stukjes verdriet

POËZIE / staken

ik ga staken en gij?

ik ga heel de boel platgooien

de boeken neer

de lichten uit 

en gij?

berichten negeren met bevelen

over dingen die ik moet doen 

en gij?

ik ga niet inleveren op mijn loon

en op mijn tijd en mijn gezondheid

en op de tijd die mij nog rest 

om wat vrolijk te gaan leven

en gij?

het enige wat ik ga doen

is iedereen die vindt 

dat ge daar gewoon

zelf over moet beslissen 

aanklampen en vertellen 

dat ze mijn part inderdaad

over hun eigen ondergang

mogen beslissen maar 

niet over die van mij

daar trek ik de lijn

springt zelf maar in de put

maar dan zonder mij 

en gij?

POËZIE / erger

het had nog veel erger gekund

het brood zwartgeblakerd

de patatten veel te zout

de melk gekabbeld

de soep aangebrand

de witwas helemaal grijs

de ramen vol strepen

de pannen nog wat aangekoekt

de olie niet genoeg bijgevuld

de waterleiding nog een beetje fit

het verkeerslicht niet goed afgesteld

de remblokjes te laat vervangen

de medicatie fout ingeschat

de MRI pas over vier maanden

de oproep pas daarna opgevolgd

het diploma niet uitgereikt

de documenten mislegd

de brand vergeten blussen

het gat verkeerd geboord

het gat verkeerd gevuld

het had allemaal veel erger gekund

gelukkig hebben zij 

daar allemaal

geen last van

POËZIE / vogels

huid gaat gillen

brandalarm 

door alle poriën

hersenen 

in totale paniek

crashen op airbagmodus 

vangnetten voor vallende 

rotsblokken, pas op 

onbekend terrein en

niets is hier gepland

ogen kijken

raken membraan

schuifelen over een snaredrum

tasten en tellen het ritme

van een hartslag op hol

gekozen en gewonnen gloed

maar wat als vingers de prijs

niet vast kunnen houden?

rustig als gij naast mij zit

het lawaai van buiten

horen we niet 

door de enorme gaten 

in de muur zien we vogels

POËZIE / lijf

het zou haar sieren

mocht ze zeggen

dat het zijn lijf is

dat haar tegenhoudt

rimpels onder ogen

wit in haren

neklijn niet langer scherp

borstkas verkreukeld

huid die kreunt

buik die uitdeint

gelijk de Titanic

dijen vol putten

benen wankelend in plaats 

van met rasse schreden

lichtvoetige, dansende

ranke bokkepoten

het zou haar sieren

maar mocht ze dat 

al aandurven dan

moet ze natuurlijk zichzelf

ook onder ogen zien

een zestiger is geen dertiger

hoeveel halters ze elke ochtend 

ook naar boven steekt

hoeveel jaren ze ook 

probeert te verteren

bij zichzelf, ook haar lijf

is niet meer om aan te zien

maar wat kan haar dat schelen?

ze wil zijn armen

om zich heen

POËZIE / punk

witte tanden lachen 

tussen vierkantige kaken

synchroon met de stroboscoop 

aan uit aan in paarlemoer afgetekend 

de taal van twee blote knieën 

in kleermakerszit maar

dan zonder naald of draad

wit hemd met knoopjes

verblinde echo´s van liedjes 

van vroeger verhogen het ritme

het ritme van nu dat knokig wordt

of ik retro ben, retro all the way baby

en er is een verschil tussen wat je ziet 

en wat je schrijft, dat ligt niet 

aan de beelden want die stoppen

ook nooit, waarom zouden ze ook?

weer een gezicht en nog altijd 

die witte tanden, stevige kaken 

en ogen overal ogen die kijken 

want daar zijn ze voor gemaakt 

maar zien doen ze niet altijd

een rijtje blinkende knopen 

een veilige oversteekplaats

een zebrapad simpelweg volgen 

van streep naar streep

als een houten vlonder

over de brede rivier

de afgrond het keldergat

val er gewoon niet tussen

en alles komt goed 

sommige stiltes zijn ook woorden

soms is punk heel erg niet dood