Coronawandelen zonder een eikenboom.
Dat is wandelen van de linkerkant van uw hersenpan naar de rechterkant met een omweg langs de keuken voor een dosis extra sugar rush zo vroeg ’s morgens zodat ge geen lichtje nodig hebt om in de donkerte mensen tegen te komen die ge in het echte leven daar buiten nog nooit ontmoet hebt, maar waarmee ge nu honderduit ratelt alsof ge gisteren nog samen stond aan te schuiven bij het reisbureau om uw skireis voor de krokusvakantie te boeken, want in groep zijn zo’n dingen toch veel aangenamer en ge krijgt nog groepskorting ook en het is toch overal code rood dus wat maakt het uit of ge thuis besmet of ergens anders?! Die mensen komt ge ook in uw dromen tegen in het diepst van de nacht en dan verbaast ge u erover dat hun stem zo anders klinkt dan in het echt en dat ze veel kleiner zijn dan ge u hadt voorgesteld en ook dat ze plots vloeibaar kunnen worden en traag door de spijlen van de trap naar beneden glijden terwijl gij nog vroeg of ze morgen iets te doen hadden, in een spel van licht en donker dat ge u vaag herinnert van uit de tijd dat ge 's morgens om half acht in de kou langs het park fietste en de eerste zonnestralen door de bomen hun takken zonder bladeren kwamen piepen en gij helemaal euforisch daarover, om daarna als eerste ding binnen de verwarming helemaal open te draaien naast uw bureau en alle ramen dicht in plaats van open want dat was slecht voor het milieu.
