POËZIE / Tbilisi

ik wacht op de trein naar Tbilisi
al jaren, overal waar ik ben

ik duw tien ton dekens van me af
de wereld maar dan in
vederlichte eendendons
streepjes angorawol en paardenhaar

ik roep om zon, vrede, geld en liefde
hoofdletters en uitroeptekens
maar niemand hoort mij

ik plaats mijn poot waar ik toevallig passeer
ik lees niet veel maar antwoord meer
ik heb een mening lach huil en boos
ik discussieer

ik wacht op de trein naar Tbilisi
al jaren, overal waar ik ben
thuis op een stoel
in het donker