POËZIE / ochtendgloren

de zoete geur van stijfsel
op gestoomd katoen
sijpelt binnen als een
versgebakken pistolet
vijf uur ochtengloren
voeten sporen huiswaarts
lawaai dringt al binnen
razende stilte in de oren

mijmerend van muurbloempjes
behang en zwarte raven
bakens van licht blijken
vuurtorens woestelingen
kaf op koren
baronnen van beton

ik zoek u tussen stapels papieren
een stempel hier een kreukel daar
tussen witte lakens, strakgestreken
krakend van de zoekgeraakte
menselijkheid – zwaarte weegt