zegt ze en ze wijst hem de deur
en toen wist hij al hoe laat het was.
Hij draait zich om en loopt
zonder nog een woord te zeggen
de straat op en weg, met zijn valies.
Altijd rechtdoor langs de kasseienweg,
die met de grote stenen.
De steen in haar maag is nog groter.
Daar valt geen vermalen aan.
Dat moet slijten gelijk de rotsen
in de rivier, duizend dagen gaan
daarover en dan is alles uitgesleten
en glad en een kom voor
rustiger water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten