POËZIE / geluk

een paar keer kort geluk

gaat heel uw leven mee

details met een fijn penseel 

daar teert ge op als op gas 

wanneer het koud is 

op licht wanneer donker

daar houdt ge u aan vast

een koekendoos op natte dagen 

wanneer alles om te janken is

gewoon dat deksel dan al genoeg 

om de melancholie te versnijden

voortdurend bijgeschaafd

wanneer slijtage zich komt tonen

op de duur glimt dat zo hard

dat zonder zonnebril kijken

zeer doet, ge wringt uw ogen dan

tot kleine streepjes geperst geblink

luxaflex dat filtert ook

en keer op keer en altijd opnieuw

tot heel uw leven in die herinneringen

past gelijk gegoten en dan voelt ge 

het was zo slecht nog niet 

ook al was het meestal niet echt 

om over naar huis te schrijven

POËZIE / eend

 

ik ging vandaag een eend redden

 

langs het jaagpad bij dag en dauw

vooral veel dauw want alles was bedekt

onder een kletsnatte neveldeken

 

plets kletsten de grassprieten

zwaar tegen mijn broekspijpen

 

een zwart paard en een wit paard

botsten tegen de berm

en terug en terug en terug

 

maar ik zou dus een eend gaan redden

 

hij zat daar op de schrikkeldraad

te contempleren over het leven

en waarschijnlijk ook de dood

en eerst was dat grappig

 

hoe hij daar gelijk

een parmantig meneerke

in een beige regenjas

met groen zijden foulard

rechtop zat zijn pootjes

netjes naast elkaar

en hij keek wat naar links

en ook wat naar rechts

en kwekte zachtjes

maar wel beleefd

 

twee uur later kwam ik terug

van de vier ezels en de wei

met de monsterkoeien

zat dat meneerke er nog steeds

en zijn kwekje klonk me plots

een uitgeputte smeekbede om hulp

 

ik zag hem daar al vastgeplakt

door elektrocutie op die draad

en niemand die iets deed

en niemand die hem hielp

 

ik liep nog even door mompelend

van antropomorfie en al

 

maar dat kwekje was er te veel aan

 

ik stormde de berm af

mijn broek door dauw doorweekt

allemaal om die eend te redden

 

en toen vloog die gewoon weg

en riep nog van dat het hier

maar allemaal rap proper is!

 

POËZIE / wei

ge zit in de trein helemaal

van Hasselt naar huis

en er stond een man in de wei

er stond een man in de wei

en de wei was groen

de man was geel en groot

en hij bukte zich niet

hij stond recht 

met zijn rug naar

de voorkant

er liepen ook twee ponies

voorbij maar niet in die wei

in een andere

twee rieten stoelen

op een verhoogd plateau

heel leeg zo zonder iemand 

maar wel gezellig voor straks 

bij de avondzon zo de wereld 

zien verdwijnen

gescheurde gordijnen

in een huis dat er nochtans

niet triestig uitzag, eerder

een beetje Poe maar 

met een gieter

in plaats van kat

bruggetjes regen het landschap

aan elkaar tot een parelpladijs

voor fietsers, wij fietsen onze

kantjes er per kilometer af

strak in het truitje

door het helmgras

of in gewatteerde ribbeljas

dat houdt alles tegen

aan de overweg krijgt

een kind een oplawaai

de vader waarschijnlijk ook

toen hij haar bijna onder 

de trein zag lopen 

een fladderende 

vlinder achterna

net op tijd bij haar lichtgele

fluwelen poederkraagje gevat

en achteruit getrokken

en nu naar huis godverdomme

een luid elektronisch signaal

binnen in elk van de wagons

dat zich om de drie minuten

herhaalt herinnert ons eraan

dat de deuren nog openstaan

en dat ook zo moeten blijven

de bieptoon doorprikt de huid

van het lawaai van buiten

dat ons door de opzijgeschoven schuifraampjes verse ademlucht komt brengen, zo blijft ge in leven

zo gaat ge niet dood

POËZIE / zijstraten

wat is dat toch met u

en uw normaalzucht?

er valt een hele wereld 

te ontdekken in uw achtertuin 

en beyond

en al waarmee ge kunt afkomen

is op een zielig hoopje kluit

gelijk brokjes kandijsuiker

in de zak in de kast

lamlendig door winkelstraten 

lopen drentelen op zoek 

naar wat er nooit was

om dan uiteindelijk maar 

allemaal samengeklonterd 

triestig neer te zijgen

in uw allerschoonste 

kleren op een dorpel

in die voor de rest

echt heel lelijke lege 

winkelstraat vol rommel

gelijk de dakloze die van u

nooit centen krijgt

wat gaan zitten samenhokken

met een beker, wat hebben

die zijstraten u misdaan misschien?

weet ge dan niet

dat er in de zijstraten

honderdduizend series 

te volgen zijn met drama

romantiek en onnoemelijk

veel liefde en miserie 

van het soort waarbij 

ge een halve doos 

kleenex opsnottert om u dan 

helemaal gelouterd al fluitend 

op de berg afwas te smijten

actie, horror

en comedy

en de meest 

waanzinnig korte

gazons

durf op tijd en stond

eens voor een keer

een zijstraat te nemen

POËZIE / Mozambique

op een bankje in de zon

met een broodje en een koffie

ik ga op reis naar hippe oorden

ik kies voor Mozambique

daar wil ik wel vertoeven

sneller dan

mijn app

swing ik 

van verbinding

naar verbinding

de wereld in een notendop

op zoek naar een wc

ik droom van droogtoiletten

op wieltjes, een caddy

vol comfort voor mijn

komende avonturen

virusgevaar, duistere wegen

treinen die van spoor veranderen

en ook van tijdsdimensies

gewapend met alcoholgel

en mijn masker manoeuvreer ik 

mezelf doorheen onbekend gebied

een geagiteerde stem

ratelt instructies door

een haperende megafoon

politie!

security!

sirenes!

een eiland!

naast mij een rode camion

in de koude zon cirkelend 

in het stof naast een wei 

met prikkeldraad en paarden

straks ga ik naar foto's kijken

of de foto's naar mij

dat kan ook

ik hoop voor de avondklok

weer veilig thuis te geraken

beter dan een trip

met Club Mediterrannee!

POËZIE / leugenaar

 

het allerergste zijn

de leugens

 

het blijven ontkennen

van feiten zo duidelijk

feiten gelijk er glas

in een glazen deur zit

 

daar knalt ge dan tegen

 

gewoon glashard

gaan staan liegen

 

om dan daarna slordig

steken te laten vallen

verfrommeld patroon

 

te wachten op de reactie

gelijk een kat die speelt

met een halfdode muis

 

wat gaat de muis doen?

 

dat is koud

en dat is wreed

 

dat is veel erger

dan eender welke waarheid

hoe lelijk die ook mag zijn

 

die waarheid is nooit nieuws

die waarheid is al lang geweten

die waarheid is gewoon

zoals het is, de realiteit

is nooit glitter noch zonneschijn

 

het liegen daarover

en denken daar

vlot mee weg te komen

 

dat maakt alles

wat schoon was

voor altijd kapot

POËZIE / bioloog

smalle lange armen

opgehangen aan

de kapstokjes in de gang

voor de klas, de linkerhand

wijst naar een stoomlocomotief

de rechter naar twee blozende appels

dan een grote bruine

rechthoekige verhuisdoos 

met daarboven een groene muts  daaronder een opgetrokken knie

en een been gestrekt

in de plas, reiger

ik heb menopauze

roep ik onhoorbaar uit

en voel mijn borstkas 

dichtklappen gelijk de deur

van de drogist langs de baan

de e en de o en de au

veroorzaken pyschedelische

geluidsgolven die de kartonnen

doos doorboren en dan zie ik

zijn gezicht

twee donkere ogen

een stel wisseltanden 

scheef en schots vechtend 

om de eerste plaats

sproeten onder stijf 

blond piekhaar

een kleine bioloog

in zijn bruine regenjas

ik heb menopauze

fluister ik hem toe

wat luider nu

en dwars doorheen 

zijn gefronste voorhoofd

kan ik zien hoe hij onder

zijn hersenpan al verwoed

aantekeningen maakt

voor later

POËZIE / zakjes

 

ge denkt misschien

een handleiding voor

de vaatwasser te zijn

maar geloof mij

wij zijn allemaal roman

 

met een begin, een midden

en een einde en daar tussenin

de nodige plots die balanceren

op een dun draadje

drama en absurde toestanden

 

soms is dat ook

gewoon hetzelfde

 

prop die preek van u

in praktijk, want zo lijkt het wel

een heteluchtballon

prik en het loopt leeg

 

stop met een echte vent te zijn

die mythe mag onderhand

ook buitengezet bij het leeggoed

 

mensen zijn geen

wegwerpzakjes

geen opgefrommeld

gazettenpapier

kapotgescheurde foliekes

afgeknauwde kaaskorstjes

 

zonder rietje kalm rietje

frisse wind verdorven wind

 

mensen zijn zakjes

wapperend langs de weg

in de rijen aan de kassa

aan de band in de fabriek

op de bussen naar het werk

in de tunnels naar de overkant

gedrum en geduw

allemaal zakjes

gevuld met zand

 

het hoofd een holte

gevuld met ragfijn draadwerk

hogesnelheidsverbindingen

fijnmazig netwerk

binaire communicatie

tech no lo gi sch hoogstandje

 

van overal beroemd

om hetgeen ge niet gaat doen

gevierd groeien de groten

om dan te verschrompelen

 

wat ze groot maakt in dromen

die hen 's nachts gelijk

losgeslagen muppets

doen wakkerschieten

het hart een drumstel waarvan

de bas aan flarden, zo hard

 

ge zoekt naar windstilte

tussen de plooien van het dekbed

veel te warm van al dat gedraai

in een kolkende zee van woorden

die draaien en tollen

zonder meerpaal in zicht

 

en de stem die fluistert van

het is ermee gedaan

het oog wil ook wat

ge trekt aan het touw

en het licht springt aan

 

de storm

dat zijn wij

de dijkbreuk

ons roepen

het water

de vloed

het begin

en het einde