We hebben nog een laatste uur gebabbeld, mijn tante en ik.
Over vroeger en nu, over haar haar en het mijne. Over kwaad worden en dan lachen met ons eigen.
Over Italiaanse matrozen op de Amerigo Vespucci en hoe knap die wel niet waren. En hoe daar beter ver van weg gebleven. Dat zou toch in ieder geval waarschijnlijk wel beter zijn ja. Maar ja.
Ze lachte.
Dat ze al haar kleren al had weggegeven maar gelukkig nog één onderhemdje had liggen en een paar bedsokken voor de laatste 2 nachten.
Dat ik iets moest uitkiezen. Die zakdoekjes bijvoorbeeld. Uw neus daarmee snuiten, dat ging toch niet, daar zat ge direct door. Ermee zwaaien, ja dat ging wel.
En dan stond ge daar ineens te knuffelen en dacht ge van amai zo klein en aan die andere keer lang geleden toen ge ook dacht van amai zo klein. Straks zijt gij ook zo klein.
En dan hebt ge beloofd van nog veel schoon foto´s te maken en ge zwaaide nog eens aan de deur en ge draaide u om en ge waart weg en daarmee zij dus ook.
En ge wist: da´s nu voor altijd.
Op de tram naar het station zijt ge op een groepje jongeren gebotst. Echt nog heel jong. Op stap met de klas en hun juf. Maar dan in het Frans.
Van alle kleuren maar allemaal voor een boycot en wat dan allemaal te boycotten? Het was politiek en het was de staat. En dat het een genocide was. Of niet soms?!
Zal wel zijn, waagde ik me ertussen en dat er een app bestond om dat te checken.
Ah madame, c´est la vérité, non?
Oui oui, zei ik en free free, maar dan in het Engels.
Bij de volgende halte stapte de jeunesse uit en ik kreeg veel bonnes journées à vous madame! en ik deed ze terug en toen ineens was ik de madame van de oude generatie die hopelijk door de nieuwe als toch een heel klein beetje cool overkwam zoals zij daarvoor bij mij terwijl ze me haar laatste nachtkleedje liet zien, met een blauw boordje vanboven en ik dacht van hoe jeugdig hip ze er daarmee zou uitzien met haar 88 jaren wanneer ze voor de laatste keer haar ogen zou dichtdoen om voor altijd te gaan slapen.
Ik heb haar dat gezegd.
Echt? vroeg ze alsof ze 15 was.
Zal wel zijn, antwoordde ik.
Free free! 💕