wat zoek je?

zaterdag 25 mei 2024

AFSCHEID

We hebben nog een laatste uur gebabbeld, mijn tante en ik. 

Over vroeger en nu, over haar haar en het mijne. Over kwaad worden en dan lachen met ons eigen. 

Over Italiaanse matrozen op de Amerigo Vespucci en hoe knap die wel niet waren. En hoe daar beter ver van weg gebleven. Dat zou toch in ieder geval waarschijnlijk wel beter zijn ja. Maar ja. 

Ze lachte. 

Dat ze al haar kleren al had weggegeven maar gelukkig nog één onderhemdje had liggen en een paar bedsokken voor de laatste 2 nachten.

Dat ik iets moest uitkiezen. Die zakdoekjes bijvoorbeeld. Uw neus daarmee snuiten, dat ging toch niet, daar zat ge direct door. Ermee zwaaien, ja dat ging wel.

En dan stond ge daar ineens te knuffelen en dacht ge van amai zo klein en aan die andere keer lang geleden toen ge ook dacht van amai zo klein. Straks zijt gij ook zo klein.

En dan hebt ge beloofd van nog veel schoon foto´s te maken en ge zwaaide nog eens aan de deur en ge draaide u om en ge waart weg en daarmee zij dus ook.

En ge wist: da´s nu voor altijd.

Op de tram naar het station zijt ge op een groepje jongeren gebotst. Echt nog heel jong.  Op stap met de klas en hun juf. Maar dan in het Frans. 

Van alle kleuren maar allemaal voor een boycot en wat dan allemaal te boycotten? Het was politiek en het was de staat. En dat het een genocide was. Of niet soms?!

Zal wel zijn, waagde ik me ertussen en dat er een app bestond om dat te checken.

Ah madame, c´est la vérité, non? 

Oui oui, zei ik en free free, maar dan in het Engels.

Bij de volgende halte stapte de jeunesse uit en ik kreeg veel bonnes journées à vous madame! en ik deed ze terug en toen ineens was ik de madame van de oude generatie die hopelijk door de nieuwe als toch een heel klein beetje cool overkwam zoals zij daarvoor bij mij terwijl ze me haar laatste nachtkleedje liet zien, met een blauw boordje vanboven en ik dacht van hoe jeugdig hip ze er daarmee zou uitzien met haar 88 jaren wanneer ze voor de laatste keer haar ogen zou dichtdoen om voor altijd te gaan slapen.

 Ik heb haar dat gezegd. 

Echt? vroeg ze alsof ze 15 was. 

Zal wel zijn, antwoordde ik.

Free free! 💕

maandag 20 mei 2024

POËZIE / slak

de lucht is zwanger
van tranen van moeders
en vaders die het licht 
van hun kinderen zagen uitdoven
in hun ogen met de vraag 
waarom en voor wie?

de tranen glijden gelijk
dikke gordijnen langs muren
en graven en witte lijnen
op de grond waarlangs prikkeldraad
brult van tot hier en niet verder 
of ik schiet

de regen valt vol onrust al dagen
en vult de rivieren en beken die
bezwerend de oevers laat weten
dat het zo niet langer kan

het water stuurt slijmerige slakken
die alles wegvreten gelijk 
bulldozers happen in huizen

alles moet weg
en alles moet dood
dat is de enige zekerheid
wat daarna daar 
denkt niemand over na
wat niet van mij
dan ook niet van u

van nu maar 
wat dan met later?

zaterdag 4 mei 2024

POËZIE / rijstpap

het geluid van 20 minuten pruttelende 
echte boerenrijstpap met saffraan
uit Afghanistan en Iran voor 
een bonte mengeling en smaak
klinkt helemaal anders 
dan de 30 minuten pruttelende 

en dat komt omdat 
de rijstkorrels bezweken zijn 
onder al die verantwoordelijkheid 
en al die protocollen

of het kan ook 
aan de regen liggen

overal dikke klei