met elk hartje achtergelaten
tiktik gelijk zoete regendruppels
in mijn spoor van dagelijkse verwondering
ruik ik een beetje meer geur
van oceaan op mijn huid
voel ik de onderkoelde wind
in mijn gezicht, gevlochten mist
flarden langs de enorme stalen
pinnen van de brug
over de baai met bootjes
die mij van het verre oosten
doen dromen, papiergevouwen
voor elke stand van de maan één
wanneer je de kap van Hubble
neerhaalt en gitaren gieren
gelijk de wielen die scherend
elke haarspeldbocht uitlachen
terwijl beneden kliffen krijsen gelijk
meeuwen en otters en bergleeuwen
die hun poezepoot doen neerploffen
langs de rand van Route 101
Henry Miller nog net met rust gelaten
je wilde haren nooit weg, verstopt
onder een lachje dat een klein beetje bijt
zo af en toe, maar wanneer je 's nachts
het dekbed zachtjes over mij heen trekt
in de kamer met de poppeschortjes
netjes naast mekaar op de wasdraad
dan weet ik, Snory, jij bent Liefde
wat zou ik er nu voor geven
om nog heel even
in dat achterkamertje
uptown sushi te eten
en dan in pyjama
plaatjes draaien
Kahlo en Rivera
op muren te vinden
en dan de berg opklimmen
samen luidkeels te gillen
op de streetcar on fire
door fogtown
alsof ik daar woon
en al heel mijn leven
gewoond heb
's morgens koffie
met jou drink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten