Zomer in augustus.
De onderkant van een zwarte gans is behoorlijk indrukwekkend bij valavond. De veren van de vleugels haast doorschijnend door de ondergaande zon, de uiteinden duidelijk afgetekend, veer per veer, pen per pen, bijna uitgerafeld maar net niet. De hals rank en slank uitgestrekt, de rode bek een beetje getild, de poten ingetrokken als bij een Boeing. Maar vooral dat licht. De gans wordt gesolariseerd terwijl ze vliegt, waardoor ze stil blijft hangen daarboven, voor eeuwig en altijd in mijn hersenen geprint.
Ik heb geen idee of ze zwarte gans heet, waarschijnlijk niet want het
is geen gans, eerder familie van de fuut maar dan groter, maar dat is
allemaal niet zo belangrijk.
Net zomin de drie roofvogels die ik voor het gemak buizerds zal noemen die vanochtend om half 8 elk onverstoorbaar maar immer geconcentreerd op een paal in het veld zaten, terwijl de konijnen zenuwachtig onder en achter hen door wipten, maar wat kan hen dat deren, er zijn er nog miljoenen.
De drie reigers (ja, vanochtend kwam alles in drievoud) die als Romeinse soldaten zij aan zij langzaam naar voren bogen, hun ene poot klaar om de grote stap te zetten, hun bek hard als een botte speer om eender welk dier waarop ze het gemunt hadden onmiddellijk knock-out te slaan.
Daarrond de koeien die naar me keken terwijl ik voorbij fietste, onverstoorbaar kauwend.
Het uithangbord met ‘Theater’ erop in het schijnsel van het vroege ochtendgloren, de verlaten straat, de vrouw in de auto onder de brug met het voorportier open terwijl ze haar sigaret rookte, de nevel die al aan het verdampen was, de insecten, de bakker die net openging maar niet naar vers brood rook, slagerij Ayoub die ik nog geen enkele keer open heb gezien, maar het is dan ook vakantie.
Vandaag begon de dag blij als een verrassingspakketje. De inhoud sloeg wat tegen.
Net zomin de drie roofvogels die ik voor het gemak buizerds zal noemen die vanochtend om half 8 elk onverstoorbaar maar immer geconcentreerd op een paal in het veld zaten, terwijl de konijnen zenuwachtig onder en achter hen door wipten, maar wat kan hen dat deren, er zijn er nog miljoenen.
De drie reigers (ja, vanochtend kwam alles in drievoud) die als Romeinse soldaten zij aan zij langzaam naar voren bogen, hun ene poot klaar om de grote stap te zetten, hun bek hard als een botte speer om eender welk dier waarop ze het gemunt hadden onmiddellijk knock-out te slaan.
Daarrond de koeien die naar me keken terwijl ik voorbij fietste, onverstoorbaar kauwend.
Het uithangbord met ‘Theater’ erop in het schijnsel van het vroege ochtendgloren, de verlaten straat, de vrouw in de auto onder de brug met het voorportier open terwijl ze haar sigaret rookte, de nevel die al aan het verdampen was, de insecten, de bakker die net openging maar niet naar vers brood rook, slagerij Ayoub die ik nog geen enkele keer open heb gezien, maar het is dan ook vakantie.
Vandaag begon de dag blij als een verrassingspakketje. De inhoud sloeg wat tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten