POËZIE / paard

er danste dan zo’n paardenkop
voorbij het zonneraam met
zijn gele tanden
in een scheve grijns
getrokken zonder pijn
want er werd whisky
geschonken

en achter glas zaten wat heiligen
devoot te bidden althans
zo leek het toch
zo zei het onderschrift
ernaast een steegje
vol met klap
achterklap
het klappen van de zweep
en zo belanden we
opnieuw bij paard

in de gang
op binnenkoertjes
stil als water
voetstapjes op houten
plankjes op de knietjes
een moeder
en haar blik
perplex een halve lach
en aan de telefoon
een man uit verre landen
die zei van ‘hello’
en ‘how do you do?’

twee vrouwen met korte haren
begijnensteegjes kleine raampjes
lege kamer met piano
spinnen knetteren ragfijn
langs ijzeren platen

Ik zei ‘dat gaat wel
het ging al slechter’
ik kijk wat rond
en mijmer voort
over hoe het was
over hoe het ging
over veel gelach
over hoe nu later
overal water
overal mensen
overal lijken
overal chaos
overal

en van die dingen
beeld per beeld
klik in je hoofd
hou ze vast
hou ze tegen
zet ze af
vecht ertegen
vecht ertegen
zoals toen
zoals nu
tegen mensen
die anderen
ontmensen