probeert dat dan te kaderen
en te kadreren op een manier
voorbij aan de hoop clichés
geen oude dames met duiven
geen verroeste fiets naast
een houten bankje met
afbladderende verf en
een lantaarnpaal en niet
in zwartwit want dat is
toch altijd zo schoon hé
nee
ge mikt en ge weegt
ge zoekt het juiste licht
ge vraagt u af hoe het geluid
van windgeritsel weer te geven
zodat ge kunt zien wat ge hoort
het kunt voelen in uw hart
dat ineens ineenkrimpt
wanneer een maisveld
bij dageraad naar u lonkt
ge luistert naar het verhaal
ge ziet in de rij gele kolven
die uitsteken langs de kant
van een veld vrouwen in India
met felgeknede jukbeenderen
langs de straat hun hand naar
uw arm reiken om met lichte druk
u te overtuigen dat ge daar
uw specerijen moet kopen
en niet in de supermarkt
ge hebt dat in de film gezien
dus het is waar dames en heren
er liggen hier en daar wat verloren
appelen en peren half aangevreten
door de wormen al en ge denkt
van vergif kan ook schoon zijn
zo bij het ochtendgloren ver van
alles en iedereen en van de rooie
lampjes 's nachts langs de natte baan
en gij eenzaam maar da's niet per se
altijd dramatisch slecht ook niet
en hoe krijgt ge zoiets nu
allemaal juist in beeld?
