POËZIE / bomenblad

Naima dropte vandaag een bom

een explosie aan kleurenpracht

een herfstpalet, met één klein verkleurd

bomenblad zette ze de hele klas

in lichterlaaie, ze bracht de natuur

tot bij ons als met een take away bestelbon

onmiddellijk zagen we 

de bomen groeien, de stammen 

naar de hemel reiken, de takken 

vertakken tot kleine twijgen 

waarop mussen gaan zitten 

wippen van het uiteinde 

naar een nieuw begin

Naima liet een bladje vallen

ze had voor ons een bos gepland

POËZIE / brousse

een hefboom is geen slagboom

een opstapje geen drempel

een handvat geen groene zeep

een hand geen tuig voor boksers 

breng maar iets mee

waarmee ge me gelukkig maakt

ga anders in de brousse wonen

tiert de man met het monster brullend

in zijn ene hand en met de andere

gesticuleert hij woest

naar de rand van het bos 

aan de ene kant 

die van het moeras

aan de andere

op een kleine 50m afstand

van waar hij tegen mij

staat te sputteren als een driftig mannetjesputtermannetje 

maar alles is relatief 

ook uw verstand

en vooral het gebruik ervan

kijk daar een vogelhut 

POËZIE / kabel

het is u niet helemaal onduidelijk

hoe ge van de keukentafel langs 

een rechte lijn tot hier 

op de vierde rij voor het podium

zijt geraakt op een vrijdagavond

in het donker terwijl een dikke mist

iedereen het zwijgen oplegt 

ge duwt uw stem door de micro

loopt zo langs de baan van 

de lange kronkelende rode kabel 

komt er langs de andere kant weer uit

maar scherper, dwingender, raker

uw ogen vol vuur

(ge steekt er de kachel mee aan)

het is dat er niet zo heel veel tijd is

(hé rakker van het middelste knoopsgat)

in het begin lijkt dat nog wel anders

die keukentafel oneindig, die kabel

verlengbaar, uw stem op golven

die ons allemaal kunnen meevoeren 

deinend op de klanken van de maan

en het halve sterrendom maar ergens

onderweg zakt dat podium

toch met een klap in elkaar

de kabel gaat knikken 

en ja, zo gaat dat dan

het is van een ongelofelijke luxe allemaal

POËZIE / geitjes

op weg naar het paradijs

ruikt het moeras naar geitjes

meer zelfs wanneer de ochtendzon 

pyjama´s ruilt voor bokkesprongen 

over stuiptrekkende harige rupsjes

die zonder dralen het asfalt bepalen  

haast geluidloos flemen

gespleten kousevoetjes met

het grind langs de waterstroom

ze kussen het gras en het riet

meter per meter horizontaal 

in een rechte hoek met 

een vallend blad dat opschrikt

van konijnen en kordaat ademhalen

korter worden de dagen die we terug 

van ons willen maken maar die voor anderen alsmaar langer blijken, ja 

nu al meer dan een jaar en nog wat 

in het paradijs stinken de lijken

POËZIE / liefdes

vrouwen ja, 

vrouwen en hun liefdes

habibti´s hier 

en ginderachter

vrouwen en hun liefdes

de vragen, de verwondering

spiegelbeeld dat averechts

reflecteert wat komen zal

is alweer weggegaan

ja vrouwen en hun liefdes

uitgeveegd en lipgestift 

vrouwen ja, hun liefdes

hooggehakt gelopen gelijk

een dokwerker met franjes

onder een bus gegooid 

in fluwelen gewaden getooid

kolibrie luipaard mammoettanker

vrouwen ja, en hun liefdes

liefde geven is liefde vragen

liefde gekregen zelden maar 

alles echt alles voor wat liefde

en mocht daar wat meer van zijn

de wereld was van schoonheid

POËZIE / mag ik

Mag ik naar u kijken 

diep in uw ogen verglijden

daar zoeken naar 

het begin van de tijd 

toen elk woord verbazing was?

Mag ik u voorzichtig raken 

zacht langs uw façade strijken

het zicht achter uw haren stelen

dat naar het veld achter 

de mijnen leiden?

Mag ik uw hand vertellen 

waar het oorlog is

waar de conflicten broeien

waar de stemmen schreeuwen

waar er doodsangst gloeit?

Mag ik langs uw hart

passeren, grenzen openen, 

verraad verleren, de brokstukken

weer op elkaar placeren

naar zeeën zwaaien

in brand gestoken

boomgaarden bezweren

GPS-gestuurde bommen

uit uw stille luchtruim weren?

Mag ik even,

mag ik?

POËZIE / woord

als ge gaat zitten wachten

om uw stem te geven

aan al wie ze dreigt te verliezen

tot blijkt dat wie ze verloren heeft

gelijk had met ze te verheffen

dan zal er niemand meer zijn

om die van u te horen

dan zijt ge te laat

dan rest er enkel 

nog doelloos

tussen het puin 

te dwalen

ook uw woorden zullen

daar dan geknakt liggen

bloed en tranen en snot

zinnen die als gebarsten

darmen komen uitstulpen

dode letters

vormloze kreten

van grijs gruis 

in den beginne

was er het woord

en op het einde

de stilte na de moord