🍁
Ik ben een bladje, afgerukt door de herfstige wind gelijk onlangs ook de kerktoren maar dat is een ander verhaal.
Ik zie u, en gij mij, en we staren. Ik lig op het jaagpad richting brug van Heffen over de Zenne, klaar voor vertrek en ik vraag u: ‘Naar waar wilt ge gaan?’
Ge stapt in en maakt u vast want tegenwoordig hebben afgerukte bladjes ook een veiligheidsgordel. Veiligheid boven alles, dat is hier tenslotte de brousse niet.
Nee, maar het is hier buiten en dat is waar ge naartoe wilde na jaren op drie hoog met balkon in hartje Borgerhout te wonen. Ge hoort hier geen tijgers brullen vanuit de kooien in de zoo, maar wel op hol geslagen uilen.
Ik ben een bladje, een Borgerbladje, ik kom en ik ga en ik kijk. Ik ben soms blij dat ik weg ben en soms knaagt de heimwee zo hard dat ik mij laat vallen in de laadbak van een of andere truck op de E19 richting Turnhoutsebaan en spring er daar uit om gebakken vis te snuiven alsof het bloemenparfum is.
Borgerbladjes komen van overal en vaak gaan ze ook weer overal naartoe. Ze zijn nooit verankerd. Ze haken zich op tijd en stond vast aan een of andere boom, jas, huisgevel, straatsteen, kale kruin of omgekieperde plastieken vuilnisbak en bij de volgende genereuze en welgemikte rebelse wervelwind richten ze zich weer op richting betere tijden.
Ik ben zo´n bladje en ik staar naar u en gij, gij staart weer terug naar mij. Komt met mij mee als ge durft, springt op mijn rug en haast u wat, want ik ben vertrekkensklaar. Aan onverantwoorde salto´s doen wij niet. Wij moeten samen een sterk bladerdak zijn, bladjes aller landen verenigt u.
Ik ben een bladje en ik hing lang vast aan de takken van de boom in de tuin van een huis met drie verdiepingen ergens langs de kant van de Ketsstraat en de Kroonstraat.
Ik heb er zoveel mensen weten komen en gaan, kippen die kakelden beneden rond de stam, een hysterische haan die het op een vliegen probeerde zetten toen uitzinnige voetbalfans vanop het Moorkensplein de Turnhoutsebaan in een racebaan poogden te veranderen, opgebroken straten, nieuwe cafébazen die kwamen, oude cafébazen die vertrokken en wanneer de wind me eindelijk te pakken kreeg, liet ik los en liet me dwarrelen tot ik neerstortte op het jaagpad tussen de brug van Heffen en de brug van Leest. Het was zo eens iets anders.
Allemaal spikkeltjes stof, gemakkelijk mee te voeren op bladjes. Gemakkelijk ook om ook weer mee terug te vliegen en wie weet weer neer te dalen op een steen op een plein ergens in Borgerhout voor de trappen van het districtshuis. Geen probleem, want ik weet mijn weg daar al. Klaar om mee op te eisen wat juist is.
#borgerhout
