Er stierven duizend mannen aan een hartaanval, omdat ze niet in staat waren om hun ontheemde families te beschermen.
En wat doe je dan in een wereld vol patriarchaat? Je buigt het hoofd en voelt je hart uiteen knallen in duizend stukjes en je legt je neer op een vliegend tapijt.
Ik vind de woorden niet. Ik zie dagelijks beelden die in geen enkel gezond verstand zouden mogen opborrelen, maar toch bazuinen we luid en duidelijk dat het licht zal triomferen en dan vraag ik u, over welk licht hebt u het eigenlijk?
Het licht in de badkamer boven de spiegel dat onlangs in uw gezicht ontploft is omdat de draden oververhit geraakten bij het aanschouwen van het schuldig verzuim in het diepste van uw ziel?
Ik vind de juiste woorden niet en blijf dus maar steken bij wat infantiele gedachten en vraag me af wat Anne Frank ervan zou denken en mijn grootmoeder die zich ´s nachts urenlang in een beek verstopte met een lamme arm van een welgemikte verdwaalde kogel terwijl ze natte voedselbonnen droog probeerde te houden en of ze zich bewust was dat ze voor altijd een stukje geschiedenis op haar mouw had steken nu en wat dat doet met generaties.
Wie gelooft er dat dit ooit goed kan komen en hoe verwerk je je door monsterbommen 4 vermoorde kinderen en wat doet dat met al die kinderen die het nu nog overleven zonder armen of benen of ouders of allebei als we al heel ons leven trauma´s meezeulen die in de verste verte nog niet raken aan de horror van ontmenselijking die we vandaag plegen zogenaamd uit zelfbescherming?
Wie wordt daar eigenlijk mee beschermd?
