wat zoek je?

zaterdag 31 december 2016

KORTVERHAAL / de geur van baby's



En ze dacht: ‘In deze toestand van deze wereld wil ik geen kinderen baren’ en dus sloot ze haar benen en begon te persen, net zolang tot elke drang tot persen eruit was en geen enkel kind ooit ter wereld zou kunnen komen, laat staan de toestand van deze wereld zou moeten aanschouwen.

En dus bedacht ze elke dag namen voor kinderen die nooit ter wereld zouden komen, namen voor dochters en namen voor zonen, maar de namen voor zonen waren meestal minder makkelijk te bedenken dan die voor dochters, hoewel ze wel liever een zoon had gehad, want wie wil nu geboren worden als meisje en opgroeien tot vrouw in deze wereld?

Pilar leek haar wel wat, en Noor of Nour, en misschien Polly en Ruthie, en Esmeralda, hoewel dat nogal lang was en hoe ouder ze werd, hoe vaker ze een naam tegenkwam in een kind van mensen die ze kenden die wel kinderen baarden en dan was ze blij dat ze geen kind met dezelfde naam had, want wie wilde nu dat haar kind hetzelfde heette als een kind van vrienden?

En Jack voor een zoon, of Rip of Kip, hoewel ze wel besefte dat ze haar nooitgeboren zoon daar geen plezier mee zou doen, Rik dan maar misschien, of Jan maar dan voor een dochter.

En dus kocht ze geen babykleertjes, noch een wieg, flesjes of spenen, tenzij voor bevriende kersverse ouders, of eigenlijk voor die hun kersverse kinderen natuurlijk, want ouders passen niet in kruippakjes, tenzij hele grote. Maar af en toe liep ze wel eens door de baby-afdeling, als ze er toevallig eentje zag en geen cadeautje nodig had en op een keer, op weg naar huis terwijl het regende, lag daar zomaar tegen een huisgevel een hele stapel babykleertjes weg te rotten in vuil en nattigheid en zonder al teveel nadenken nam ze met één beweging de hele stapel in haar armen en liep ermee naar huis, de gang door, de trap op, haar appartement in recht naar de badkamer waar de wasmachine stond en stak ze de hele zwik in de trommel met wat waspoeder erbij en azijn voor de zachtheid. Als de was klaar was, trok ze het droogrek open en hing ze een voor een met wasknijpers sokjes, hansopjes, mini t-shirts en broekjes, een jurkje, een rokje en twee katoenen bloesjes met twee drukknoopjes elk op de wasdraad en ze stond versteld van de zoete babygeur die onmiddellijk haar neus binnendrong, dat was dus toch waar die babygeur waar haar vriendinnen en vrienden over praatten en toen moest ze gaan zitten en wilde ze niet langer naar de kleertjes kijken en de volgende dag toen alles droog was, stak ze de hele hoop in een plastieken zak en zette de zak naast haar voordeur met een briefje erbij met ‘babykleertjes gratis’ en een uur later was de zak weg.

Maar nee, in deze toestand van deze wereld wil ze geen kinderen baren en ze wordt een beetje kwaad vanwege de egocentrische kersverse trotse ouders toch wel en ze voelt medelijden voor de kinderen die nu wel gebaard worden, in wat voor leven worden die nu gegooid met het klimaat en de crisis overal en oorlogen die bezig zijn en oorlogen die nog gaan komen en de ratrace in het verschiet waardoor ze nu al met pensioensparen moeten beginnen, en ze zijn nog niet eens uit de luiers die dan wel van duurzaam materiaal zijn gemaakt volgens de verpakking, maar toch niet mee in gft-vuilzak mogen.

En ze voelt zich meer en meer niet au sérieux genomen, terwijl ondertussen niet meer zo kersverse ouders tegen mekaar leuteren over overwinningen van hun kroost, en rapporten, en drukke agenda’s van sportclub en hobbyclub en verjaardagsfeestjes en workshops en speelnamiddagen en bedplassen en onwaarschijnlijk intelligente of grappige of allebei uitspraken die geen enkel ander kind ooit heeft gedaan en slapeloze nachten en koortsaanvallen en mazelen en wel of geen vaccinaties en allergieën en een afkeer voor champignons en al dan niet K3 en Plopsaland en ondertussen is ze al lang van tafel geslopen bij de arm genomen door een van de kinderen en zit ze mee in de speelhoek een kasteel van ecologisch verantwoorde blokken te bouwen en roept ze’kaddang’ wanneer ze samen met één haal het bouwsel in elkaar doen storten. Daar krijgt ze minder hoofdpijn van dan van de stress die niet meer zo kersverse ouders de ganse dag door jaar in jaar uit hebben en waarvoor ze zich behoort te schamen dat niet mee te hoeven maken. Ze probeert nog te zeggen dat ze daar zelf voor gekozen hebben, maar die haring braadt duidelijk niet en wat weet zij daarvan?

Dat deze toestand van deze wereld niet geschikt voor kinderen is, noch de wereld en dat elk kind nu gebaard nooit of nooit dezelfde levensstandaard zal hebben dan die welke de kersverse ouders elke dag een beetje meer door hun vingers laten glippen maar ooit wel gehad hebben en dat onze levensverwachting voor de eerste keer sinds de tweede wereldoorlog gedaald is, en dat vooral voor vrouwen. Dat weet ze. Dat en dat de geur van baby’s haar hart doet ineenkrimpen.

POËZIE / geen grijs

zwart / wit
kan veel zijn
maar niet per se
altijd grijs
dat is wel het laatste
eigenlijk, wat te verwachten
valt als je goed kijkt

soms geeft dat
gewoon zwart
of tegenlicht
knipperlicht
opgelicht
tunnelzicht

als je goed kijkt
men je niet leidt
langs voorbedachte paden

kippen zijn niet overal
hetzelfde, behalve dat
ze altijd op stok gaan
en als de kachel goed
trekt, brandt de wereld
in het klein
in het groot

propaganda
op de agenda
agitprop, schotelvod
facebook op de broodzak
schateren met de scheurkalender
‘s nachts tussen ongeslapen lakens
van 2 tot 5 zwart/wit-denken

tegenlicht
knipperlicht
opgelicht
tunnelzicht
tegenlicht
knipperlicht
opgelicht
tunnelzicht
tegenlicht
knipperlicht
opgelicht
tunnelzicht...




vrijdag 30 december 2016

VERTALING / De 'oorlog tegen terrorisme' maakt het alleen maar erger

Iers journalist Patrick Cockburn werkt reeds jaren als correspondent in het Midden-Oosten. Hij schreef vier boeken over de oorlog in Irak. Volgens hem reageren de EU-lidstaten na de aanslag in Berlijn opnieuw op de verkeerde manier. De huidige aanpak zal het terrorisme niet verminderen, integendeel. Dit is zijn analyse.
Een Yezidi-soldate aan het front tegen IS in Mosoel. De Yezidi zijn een christelijke minderheid in Irak (WikiMedia Commons)


In hun reactie op het bloedbad tijdens de Berlijnse kerstmarkt, waarbij 12 dodelijke slachtoffers vielen, maken de Europese leiders opnieuw dezelfde fout als bij de vorige aanslagen in Parijs en Brussel.

Men concentreert zich opnieuw heel overdreven op het falen van de eigen veiligheidsdiensten, die er niet in slaagden om Anis Amri, de Tunesische kleine crimineel die een grote bedreiging bleek te zijn, te identificeren en te neutraliseren. Er wordt echter veel te weinig gefocust op het beëindigen van de oorlogen in Syrië en Irak, die aan dit soort van gruweldaden ten grondslag liggen.

In de nasleep van de moorddadige aanslagen lijkt het aanwijzen van Anis Amri, die op 23 december 2016 werd doodgeschoten in Milaan, als zichtbare potentiële bedreiging misleidend voor de hand te liggen. De schuld van al wie dat niet zag aankomen, is dan des te frappanter. De werkelijkheid zit echter wel een beetje anders in elkaar. Het aantal mogelijke daders – verdacht nog voor ze iets hebben gedaan – is gewoon te groot om hen allemaal onder politietoezicht te plaatsen.

Geen enkele politicus of beveiligingsfunctionaris wil zijn job kwijt...verder lezen...

Het artikel The War on Terrorism Just Keeps Making It Worse verscheen in Counterpunch op 23 december 2016. Mijn vertaling verscheen op DeWereldMorgen.be onder de titel De 'oorlog tegen terrorisme' maakt het alleen maar erger.

donderdag 29 december 2016

zondag 25 december 2016

HEBBEDING / spelonkspeak want!kalender 2017






om niets te vergeten
om af en toe te lezen
om naar te kijken
om aan iemand te geven
om jezelf eens goed blij mee te maken
Beste Mensen voor 2017

woorden en beelden vanuit de spelonken, lay-out vanuit het Ministerie van Agitatie

 de spelonkspeak want!kalender 2017, hier bestellen en verder vertellen!












donderdag 22 december 2016

VERTALING / Ex-VS-marinier getuigt: "Oorlog Syrië begon met invasie van Irak"

"Als het Libische volk zelf Khaddafi kan afzetten, laten ze hem dan vooral afzetten en leven met de gevolgen. Dat is hun keuze. Als de vraag echter is: “Wat moet de VS daar aan doen?”, dan antwoord ik dat de VS zich zo weinig mogelijk moet mengen, want uiteindelijk zijn dat helemaal hun zaken niet."
Het is niet omdat Khadaffi niet links is of geen vriend van linksgeoriënteerde politieke activisten of bewegingen, dat de VS het recht hebben om de Libische regering omver te werpen. Saddam Hussein was ook een verschrikkelijke heerser. Dat betekent daarom niet dat de VS, of eender wie trouwens, het recht hebben om de Iraakse regering omver te werpen. Hetzelfde geldt in Libië, Syrië, Iran, Afghanistan, enzovoort. (Vincent Emanuele)

Amerikaan Vincent Emanuele is voormalig marinier. Hij volbracht twee missies in Irak, maar weigerde een derde missie uit te voeren. Sindsdien reist hij de VS rond om lezingen te geven over wat zijn land in werkelijkheid doet in het Midden-Oosten. Ik vertaalde zijn getuigenis "Syrië en de linkerzijde" voor Dewereldmorgen.be

De schrijver is nu een van de initiatiefnemers van de afdeling in de staat Michigan van Veterans for Peace. Daarnaast is hij lid van het nationaal bestuur van Iraq Veterans Against War, presentator van het programma Veterans Unplugged op Radio WMS in Michigan en schrijft hij voor TeleSur English. Je kan hem bereiken op:  vincent.emanuele333@gmail.com. Zijn artikel Syria and the Left verscheen op Counterpunch op 15 december 2016.

maandag 19 december 2016

POËZIE / mijn stad

mijn stad ziet eruit
alsof ze recent een bombardement
over zich heen heeft gehad
een modderval van spaan- en ijzerplaten
die de leegstand van vintage-gehalte
moet voorzien, hip en al
staketsels met tl-verlichting
langsheen snelsnel opgespuwde strookjes
rood- en gifgroen geverfde asfaltwormen
waarlangs het fijn fietsen wordt genoemd
mobiele units, in de volksmond ‘barakken’
die als pop-ups voor alles en nog wat
moeten dienen, voor eeuwig en altijd
tijdelijk, goedkoop, snel en al in verval
nog voor het goed en wel overeind staat

overal greppels precies loopgraven
slechtgetrokken kabels die vooral dienen
om over te vallen, je nek te breken, uit te glijden
en in te verdwijnen, quasi toevallig
zoals tijdens elke bezetting, de soldaten
hebben we nu al, goed geregeld, zeg dat wel

repressie van het vastgoed, dat zitgoed,
dat schuiftgoed, dat smaaktgoed, dat brandtgoed
want spaanders en korte lontjes zijn dikke vriendjes
maar ze laten mekaar slechts zelden heel

apocalyptische haven waar Dubaï en Singapore
grote uitverkoop doen, silo’s ontploffen, herashekkens
kriskraskruisen, slib nucleair afval is
zwemvijvers poelen van blauwalgen
en maag- en darmontstekingen en een GAS-boete er bovenop

vijf torens koud en kil en lomp
staan over en weer te zwalpen zoals
decadente zonnebruingebakken schepenen
na de gemeenteraad in de Scheve Zaken
allemaal hetzelfde kapsel van dezelfde pot vette gel
opgeblazen kop van teveel aperitief
en digestief en eigen gerief eerst

‘this land is your land’ onderuitgehaald,
kapotgegraaid, collectief vernaaid
altijd weer verdraaid tot een
ik-heb-dat-zo-niet-bedoeld
en gij-hebt-mij-verkeerd-verstaan
mama ze zien ons niet graag!

leer dan eens fatsoenlijk Nederlands misschien?

dat die mislukte diamanten zeppelin
ineen mag storten door de eigen waanzin
en straks nog enkel uit rookpluimen
bestaan, hallo het volk zit zonder brandstof
wij hebben honger en wij hebben het koud
waar blijft dat brandhout?

zaterdag 17 december 2016

VERTALING / Waar we het over hebben, als we over klassenstrijd spreken

Als we het dus serieus menen dat we racisme en seksisme willen uitroeien en alle privileges ontmantelen, dan moeten we durven erkennen dat dat niet mogelijk is binnen het kapitalistische kader. Dit houdt in dat een goedbedoelend liberalisme, dat de eigen morele verplichtingen ernstig neemt, het kapitalisme moet bestrijden. Anders zal het ineenstorten onder het gewicht van de eigen hypocrisie. Oprecht intersectioneel denken moet met andere woorden radicaal denken worden, wil het zichzelf en zijn pseudo-begunstigden niet verraden. (Michael Schwalbe)

(Samuel Mann/CC)


Michael Schwalbe, professor sociologie aan de North Carolina State University, schreef voor de progressieve website Counterpunch een analyse van de relevantie van de klassenstrijd in de eenentwintigste eeuw. Aangezien ik dit een interessante opinie vond, en we die nergens te lezen gaan krijgen in onze media, tenzij we ze zelf vertalen en plaatsen, heb ik ze vertaald voor Dewereldmorgen.be.

De volledige vertaling vind je hier: Waar we het over hebben, als we over klassenstrijd spreken

Het originele artikel What we mean when we talk about class verscheen in Counterpunch op 7 december 2016

vrijdag 16 december 2016

POËZIE / de houten vloer



de bijna-president zit op zijn zolderkamertje
te doen alsof de wereld te omwentelen valt

kousenvoeten strelen de houten vloer
die kraakt wanneer hij op en neer drentelt

hij telefoneert
met de staatssecretaris-die-alles-kan

een betere wereld bedenken per long-distance call; de vloer
is oud en gespleten en honderden gingen hen al voor

je kan hun sporen nog zien als je je oor tegen het hout drukt,
verzakkingen en uitgesleten daar waar ijsberen leerden
dat er aan cirkellopen nooit een einde komt en je komt
alleen jezelf tegen en je declameert vol vuur
verschillende varianten van hetzelfde, tafelrond;
enkel de jaarrimpels geven aan hoeveel tijd
er reeds vermeden werd en hoe weinig er nog rest
voor liefde

want liefde; zonder liefde
elke poging zinloos, een emmer
met een gat in, armen wapperend
in het ijle, wild gesticulerend van zus
en zo, maar leeg als leeg kan zijn,
zonder alles, zonder vulling, zonder
dat wat kousenvoeten zo graag
houten vloeren doet kussen; liefde

de bijna-president ziet opeens het licht
het schijnt hem fel in zijn gezicht en hij
lacht een kort droog lachje; in de kachel
sist zachtjes het afvalhout van buiten, wat nat,
wat vuil en het ruikt een beetje naar de kater
van de buren waar de televisie kirt en klatert
over presidenten die zonder schroom
mekaar de koppen inslaan