POËZIE / prod

niet stoppen met nadenken

produceert niet per se

productieve gedachten

sommige bedenkerijen

zijn gewoon prod

verder dan prod

geraken ze niet

tenzij we ze viraal

laten gaan, dan

gaan ze leven

doden ze

POËZIE / niks meer

ge moogt tegenwoordig 

niks meer zeggen!

lees ik overal op mijn tijdlijn

wat raar is want het staat er toch 

aangezien ik het kan lezen

kritische stemmen worden genegeerd!

lees ik overal op mijn tijdlijn

reageren is nochtans

het tegenovergestelde daarvan

maar ik kan het ook gewoon 

klinklare nonsens vinden

uw kritische stem 

behoeft niet noodzakelijk 

correct te zijn en dus 

van luid applaus voorzien

het regent als de zon schijnt

en als het stil is 

klinkt dat oorverdovend luid 

het nieuwe normaal 

blijkt toch niet helemaal normaal

uw gezond verstand het mijne niet

het zijn gewoon 

verschillende meningen 

op papier of in de lucht

gelijk losgeslagen ballonnen

in de wind

KORT / Marcel

Marcel was een non-binaire eend met fysieke beperkingen. Ze hadden één oog en een lamme vleugel. Marcel had ook prachtige zwemvliezen.

Ze kwamen uit het ei gekropen samen met vier andere eendekuikens, geel en donzig en bound for glory. 

Weken aan een stuk zwommen Marcel en de rest van de eendekinders dapper in het gelid als in een fluffy armada tussen vader eend en moeder eend. 

Rechts! kwaakte de vader en iedereen volgde gedwee. Links! riep de moeder en iedereen draaide zich om. Heen en weer op de plas van de ene oever naar de andere en weer terug, uren aan een stuk. Met de neus in het kontje van het eendje ervoor, innig verbonden als een navelstreng op wieltjes. 

Marcel durfde al eens afzwenken en hing dan scheef in het water en aan hun rechterkant hing hun oog te zwelpen en tijdens nachtelijke gezinsvergaderingen werden deze euvels druk besproken door de eendeouders. 

Mocht Marcel niet kunnen vliegen, wat dan?

De armadatripjes verliepen vlotter met de dag, linksrechtslinksrechts links godverdomme!rechts en eentje eend werd 's nachts gekidnapt en opgevreten door een buizerd en toen bleven er nog vier over waaronder Marcel die hoe langer hoe meer rondjes begon te draaien en letterlijk niet van de grond kwam omdat hun vleugel uit de kom hing.

Mocht Marcel niet kunnen vliegen, wat dan?

Het was tijd voor duiksessies en de eendjes imiteerden hun ouders en staken hun kop onder water gevolgd door hun poten en proestend en totaal alle richting kwijt kwamen ze weer boven water drijven waar vader eend hen een oplawaai verkocht zodat alle bekjes weer in dezelfde richting stonden behalve het bekje van Marcel want die was aan het rondtollen alsof de plas een draaimolen was.

Mocht Marcel niet kunnen vliegen, wat dan?

Familie eend was klaar om de plas te verlaten, de kinders gereed om uit te vliegen maar Marcel kon niet vliegen dus bleef Marcel aan de grond en aan de plas, eenzaam en verstoten en zag hun familie uitgelaten het luchtruim induiken om pas volgende lente weer terug te keren.

Marcel keek nog een laatste keer naar boven met hun ene oog en toen naar het veld achter zich. De plas en het veld waren nu helemaal van Marcel alleen en elke dag zwommen ze rondjes in het water en elke dag graasden ze heen en weer over het veld en de mensen die daar woonden waren blij want nu hadden ze een eigen genderfluïde eend genaamd Marcel met een lamme vleugel en een oog om 's morgens goeiemorgen tegen te roepen en 's avonds slaapwel.

Ook de eekhoorn vond dat leuk, maar die had geen naam.

Marcel en de eekhoorn raakten bevriend en ook de mensen deden normaal en bemoeiden zich niet en zo leefden ze allemaal samen nog lang en gelukkig. Tot de bouwmakelaar kwam, maar dat is een ander verhaal.

POËZIE / vijgen

verse vijgen van bij Ayoub

per kilo in een plastieken bakje

met sapdruppels op hun huid

in mijn verbeelding

bijt ik er al in, mijn mond kwijlt

naast het masker waarmee ik

de dagen tegemoet rijd

langsheen de vaart met ganzen

discussies over die mannen

hoe ontkomt ge daar ook aan

masker op masker af

uw identiteit gespleten gelijk

het tafelblad in de keuken

onbehandeld onhandelbaar

gij weet, gedreven porren

een peut hier een pits daar

en af en toe een goei saflet

of taart met vijgen en siroop 

van Luik van peren

uw eiland is uw haven niet

uw schip geen lapjesdeken

uw boterham niet van karton

uw hart geen kabbelend beekje

ik bijt in vijgen van bij Ayoub

ik proef zoet ik proef het leven

POËZIE / 🙃

ik vind uw gedicht duif

uw mening zonnebril

uw antwoord dansend vrouwtje

met castagnetten

ik magneet uitroeptekens

over de spaarlamp beschaving

drie kikkers circustent madeliefje

ik ster u dubbel in het paars

met een feesthoedje op

rollercoaster badkuip magic ball

danku vriendelijk namaste huiltirade

 met mandarijnen zigzag ijscoupe onweer

POËZIE / tuin

elke nacht wordt ge

een beetje meer

verwarde man 

in de tuin 

van de burgemeester

regels vervallen 

tussen de lijntjes

van kwaad naar erger 

alsof de zon op uw huid 

ook uw hersenen verbrandt

verblind blijkt uw roze bril

ordinaire vetvlekken te vertonen 

dwaas ziet ge dat 

alle bomen 

door de reus 

werden weggegomd

uw schril gekrijs

doorboort dovemansoren

uzelf vinden zult ge niet

slijk laat geen sporen

wie vriend 

wie vijand 

weet ge niet

uw woorden

bengelend

aan balken

in de klokkentoren

in plaatselijke parochiebladen

brult uw fan van het eerste uur

onsamenhangende parabels

achteraan in de tuin 

staat een oude troon 

in koeien van letters

te blinken van nalatenschap

neonlichtreclamebak

trog van Troje

POËZIE / de zee

 

de zee is dicht
bij het strand staan bordjes
met de boodschap
slegs vir blanke
die met geld

de zee trekt zich daar niks van aan
want de zee is al dat komen en gaan
al honderdduizend jaar en meer gewoon
en dus niet echt onder de indruk
van enig megalomaan gedrag

het strand wel

dat komt omdat het er nog niet zo lang is
het komt uit zakken van de Gamma
en wordt dan opgespoten
zo kunnen tweedeverblijvers
er met hun vuile voeten over lopen
zo maken ze hun handen niet vuil
aan wat er eerst was, schelpjesgruis

het geruis van de golven
overstemd door Wagner
uit de boxen langs de dijk
waar iedereen met een hoed op
in unison heen en weer wiegt
als helmgras uit langvervlogen tijden

grasduinen zijn ook niet meer
wat ze ooit geweest zijn
mompelt het meneerke
terwijl zijn moustache rechts krult
en zijn kaakjes appelrood zien
van de Tripel Westmalle
met een garnaalkroket erbij

de zee is dicht
voor wie elke plas
verboden is

POËZIE / astrakan

 

de zware zoete geur van rot
van overjaars parfum
in de kraag van een astrakan bontjas

van de kapstok in de gang
in de Van Daelstraat verhuisd
naar de Kringwinkel want
niemand draagt zoiets nog

wappert nu aan de wasdraad
in de vorm van waspoeder
genaamd Zomerbriesje

terwijl het buiten 35 graden C is
en de bomen bewegingloos
staan te schroeien in de zon
en zelfs geen duif het de moeite vindt
om een duikvlucht naar beneden te nemen
laat staan van de tak af te komen
om te zitten pikken
aan een overrijpe braam

het moet maar eens gedaan zijn
met dat kapitalisme

POËZIE / collectief

 

dear verlichte beschaving
ik krijg schele migraine van u
draai alstublieft het licht wat minder fel
voordat de trommelvliezen overal aan diggelen gaan
en we collectief uit elkaar knallen

(dan toch iets waar we collectief aan gewerkt hebben)

het gaat niet over uw eigen bescherming
tegenover de andere
het gaat over de andere
die u kan beschermen
maar dat kan alleen maar
als die zich niet de godganse dag
moet bezighouden met uitleggen waarom
dat het een geven en krijgen is
geen nemen en angstvallig voor u houden

gij zorgt voor mij
en zo kan ik ook voor u zorgen

en zo wordt het dan misschien
toch nog een fijne dag

POËZIE / spinazie

vijf jaar oud en ge wilt

geen spinazie eten

buiten wordt het langzaam donker

en ge zit daar in uw lichtblauwe pyjama 

met een lieveheersbeestje op

woest te bokken

over zoveel machtswellust

als het zo zit

dan trekt ge eruit

wat denken ze wel?

het plafond stort ondertussen

in brokken naar beneden

in uw haartjes plakt nu stof

van gyproc en half vergane glorie

en naast uw bord een grote dode spin

die mee naar beneden is gekomen

van tussen de planchévloer

boven uw kop, nog steeds rood

van kwaadheid omdat ge spinazie

moet eten want dat maakt u sterker

maar ge wilt dat gewoon niet

POËZIE / winkelend

krinkelend 

en winkelend

stort ge uzelf 

vrolijk shoppend

de afgrond in

ge brult nog van 

ze zullen ons 

niet temmen 

dat doet ge zelf

ge schuurt gelijk een scharniertje

op de rand van de beschaving

die ge hoog in uw nylon 

vaandels draagt

smeltend 

bij elke graad meer 

plop, daar verzuipt weer 

een ijsbeer

ge zeeft uw pruimen 

doorheen complottheorieën

nee niet die van u

altijd van een ander 

ge ziet ze vliegen

ge ziet ze hangen

maar een ander

mag ze vangen

die ander draagt u 

want in u zit niks

imploderen 

daarentegen

kunt ge

gelijk de echten

POËZIE / roodkapje

ik ben naar hier gekomen
om een beetje te sterven

in het donkerste van
mijn gedachten vlij ik me neer
op het zachte groene mos
daar achter in het grote bos
onder de bramenstruiken
de vlierbes in bloei
het boerenwormkruid

gelijk een reekalfje
gebeten door een hond

ik stuiptrek nog wat
met mijn benen
en zachtjesaan sluit ik
eerst mijn ogen
en daarna mijn brein

uit uw mond zullen woorden komen
die niet minder aangrijpend klinken
door dat laagje stof, uw tranen
niet minder echt, uw gelaat niet
minder verwrongen wanneer ge
zult vertellen hoe vannacht uw liefste
lag te creperen van de ademnood
door grote brokken bloedklonters
die de zuurstofaanvoer van en
naar de longen afsneed en zo
hallucinaties in gang zette waardoor
uw liefste dacht dat er cactussen
door het beddengoed staken
recht door het ruggenmerg
en dan de longen perforeerden
waarna het laatste restje lucht
al pruttelend kon ontsnappen
gelijk miniluchtballonnetjes op reis
naar nooit meer nergens

ge draagt een roodkapje
omdat de jager u niet redden kan