KORTVERHAAL / theezakjes

“Theezakjes mogen mee op de composthoop, maar hoe zit dat dan met het nietje?”

Ogengerol en wenkbrauwen die bijna tot over uw voorhoofd wippen over zoveel moeilijkdoenerij, niet te geloven! Ondertussen loopt de timer af, wat wil zeggen dat er iemand moet gaan kijken of de bonen nog niet aangekookt zijn, maar dat is waarschijnlijk nog niet het geval, aangezien de geur die uit de keuken komt nog altijd aangenaam ruikt.

“Ge kunt daar nu mee zitten lachen, maar het is dus wel zo, toch?”

Soms het gevoel dat er dra kortsluiting gaat volgen, ge kunt niet blijven argumenten opstapelen, een hoofd is maar zo groot als een hoofd kan zijn en het is duidelijk niet gemaakt als tupperware voor eindeloze discussies die nooit en nergens toe leiden en eigenlijk ook gewoon nergens over gaan, tenzij over angsten en geheime verlangens en Freud die daar ongetwijfeld een hele kluif aan zou hebben, moest hij interesse hebben gehad toen hij nog leefde. Maar de kans is groot dat zijn blik enkel was afgedaald dan naar dat pak billen, min of meer onzichtbaar in die te grote broek die dan nog afzakt ook, maar dat is mode nu en wat doet ge daar nu weer aan?

Wist ge dat ge tegenwoordig uw oude kleren, gescheurd of niet, vol vlekken of vlekkeloos, naar H&M kan brengen om in te ruilen tegen een kortingsbon van 15%? Geen idee hoe ge daar achter zijt gekomen eigenlijk, puur toeval waarschijnlijk en ergens op het internet, maar dat is dus echt waar en wel zo gemakkelijk eigenlijk. Kleine zak, grote zak, verknipte restjes van t-shirts, vergeelde kussenslopen en tafelkleren die geen mens nog wil en al zeker niet gratis, ze pakken alles aan, alleen geen schoenen maar dat zijn dan ook geen kleren. Ge wilt niet weten wat ze ermee doen, maar dat wilt ge ook niet weten van die groene klerencontainers langs de kant van de baan tussen Lint en Rumst, naar het schijnt is dat extreemrechts die daar mee bezig zijn, dus veel goesting om daar aan te geven, hebt ge dan ook weer niet. Het alternatief is ritueel verbranden in het veld achter de garage, maar dan komen gegarandeerd de buren aanhollen of de helikopter uit Mechelen en dat wilt ge dan ook weer niet. H&M dus. Om dan daarna iets nieuws te kopen, en liefst niet te goedkoop, want dan gaat er meer af van de prijs. Of dat lijkt toch zo. Het voelt toch zo. Een win-win dus, ja. Die kindjes uit Bangladesh blijven dan wel dagen in uw hoofd spoken, dat dan weer wel. Het zou tof zijn als op een dag al die miserie van de baan is en wij gewoon spullen kunnen kopen zonder er daarna voor langs de therapeut te hoeven gaan. Zodat ge echt iets hebt aan die kortingsbonnen. En beter voor die kindjes ook.

“Maar hoe zit dat dan met die theezakjes? Ik ga wel niet van elk theezakje dat nietje gaan zitten lospeuteren, dat ziet ge van hier. Dat is toch gewoon metaal, dat roest toch gewoon totdat het in pulver uiteenvalt? Wat extra ijzer in de bodem kan toch geen kwaad? Sommigen pakken daar speciaal pillen voor?”

Ja, trek er dan uw plan mee, dan maar ijzer in de grond en daarna in uw bloed en verschiet dan niet als ge wat roodbruin kakt van de spinaziepuree met chipolata’s. Ik heb wel wat anders te doen dan mij in zo’n dingen druk te maken, heb ik gelijk of heb ik gelijk?