Coronawandelen met slijkbotten
Dat is op zoek gaan naar de complexiteit in het eenvoudige dus trekt ge van de asfalt recht de wei in waarna ge na vier stappen doorkrijgt dat uw tenen nat beginnen te worden omdat de rubber doorgebarsten is van uw veel te dure laarzen met zwarte noppen van bij het tuincentrum om de hoek waarbij ge u afvraagt hoe dat in Finland zou zijn rond deze tijd van het jaar en dat ge, als heel deze toestand voorbij is, ge daar met de woehwer naartoe wilt gaan, gewoon om te bewijzen dat de kerstman niet opkan tegen twee vrouwen met lang zwart haar in vlechten gevlochten, die vanonder de flappen van hun rendierenmuts komen bengelen, terwijl ze hun slee behendig door het bos langs de bevroren rivier loodsen en zingen van 'we gaan nog ni naar huis want ons moeder is ni thuis!', ah nee want ze zit in de slee, met onze voeten in warme en vooral waterdichte namaakpelsen soksloefen want die zitten het comfortabelste, in feite zouden we daar alle dagen op moeten kunnen rondlopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten