pristien de muren
zonder schabben vol
gedachten die vallen
nog voor ze gehangen zijn
pristien de lagen ruis
op helderheid van zicht
op toekomst die zal
eindigen ooit zoals altijd
pristien de grond waarop
wij treden schoenen vol zand
aan de lopende band, wat we
dragen in onze gedachten als
een grijze muur die nooit wijkt
pristien de flarden vooruitzicht
die ons wijzen op schabben
waar het stof altijd weer naar
terugkeert langs kieren, hoop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten