POËZIE / tapioca

tapioca, ge moet daar voor zijn
uw platte wereld is de mijne niet

niemand nergens zijn, een schim
van berenjas op sneakers langs de brug
terwijl de regen fijn de adem benam
en kerstmannen daar nog steeds hun nek breken

doorschijnend flikkerlichtje, behangpapier
scheefgeplakt naast de bak voor de blaffetuurrol
op de duur herkent men dat, niet al wat blinkt
stinkt naar rotte vis, soms is afval wel schoon

appelsienenschillen op de rand van een bad
ik zie zwartwit en gesmolten snorren
plastieken vorkjes om uit te lepelen
en een tent vol van genade
of waren het etenswaren?